Córki czarnego munduru

Sylwia Trojanowska kazała długo czekać na swoją nową książkę z historią w tle, ale to czekanie zostało wynagrodzone wspaniałą opowieścią, od której trudno się oderwać. 𝐶ó𝑟𝑘𝑖 𝑐𝑧𝑎𝑟𝑛𝑒𝑔𝑜 𝑚𝑢𝑛𝑑𝑢𝑟𝑢 to powieść, która ukazuje narodziny nazizmu i jego okrucieństwa, ale przedstawia je z zupełnie innej perspektywy.

Młodziutka Ingrid, wychowana przez ukochaną babcię z dala od faszystowskiej doktryny, jest dobrą i prostolinijną osobą, pełną empatii, współczucia i szacunku dla drugiego człowieka. Dziewczyna jest otwarta na świat i innych ludzi i nie rozumie, co dzieje się w Trzeciej Rzeszy. Dopóki żyła babcia, nie miała pojęcia, jak brutalne może być życie i jak bezwzględni potrafią być ludzie. Nie przeczuwała, że będzie musiała dorosnąć w błyskawicznym tempie. Nie przewidziała w najgorszych snach, z czym przyjdzie jej się zmierzyć, by ocalić to, co najcenniejsze. Nie przypuszczała, do jakich działań będzie zmuszona się posunąć ani jaką osobą się stanie, by ocalić iluzję normalności.

𝐶ó𝑟𝑘𝑖 𝑐𝑧𝑎𝑟𝑛𝑒𝑔𝑜 𝑚𝑢𝑛𝑑𝑢𝑟𝑢 to nie jest powieść o miłości, choć ona pobrzmiewa gdzieś między wierszami. To historia o ludziach, którzy potrafią pokazać swoje najgorsze oblicze, ale również o tym, że nawet pośród wrogów można dostrzec ślady człowieczeństwa. Opowieść o przemianie w obliczu zagrożenia, trudnych wyborach i ogromnych emocjach. To także opowieść o sile kobiet – o wewnętrznej mocy, którą mają, by stawić czoła najtrudniejszym wyzwaniom i chronić tych, których kochają.

...

Jeśli ktoś z was nie zna pióra pani Sylwii Trojanowskiej, a poszukuje książek przepełnionych pasją, miłością oraz poezją, to z czystym sercem mogę wam polecić każdą z jej dzieł, nie tylko tą. Przeczytałam już klika pozycji z rąk pani Sylwii i powiem wam, że ona pisze niezmiennie. Nie ma czegoś takiego jak jej gorsza książka, każda jest idealna dla osób o wrażliwej duszy, poetyckim nastawieniu i prawdzie opisywanej przez łzy wzruszenia. Mi najbardziej odpowiada to, że nie ma jakiegoś określonego czasu na czytanie jej pióra, bo czy to wiosna, lato, jesień, zima, u niej nudy nigdy nie ma:-) Od pierwszych linijek wchodzimy jakby do świata wróżek, gdzie od razu widać inny świat, choć taki sam. Autorka używa ogromu porównań, pięknych i miłych opisów, lecz potrafiących podkreślić dramaturgię wydarzeń wtedy, kiedy to jest konieczne. Jak zwykle wpierw jest miło i ciepło, gdyż poznajemy kobietę, która wychowana była, by każdemu użyczyć swojego serca. Pomocna i miła, której losy niedługo miały się odmienić. Tutaj wchodzimy w tematy Trzeciej Rzeszy, gdzie ona nie może pojąć nienawiści do drugiego człowieka. Niestety przychodzi drugi cios, którym jest śmierć jej ukochanej babci. Tak naprawdę w tym momencie wchodzimy na tory pełne przeciwności losu, gdyż świat, który do tej pory Ingrid znała, jest zupełną odwrotnością. Krzyki, hałasy i śmierć nadchodzą wraz z wojną, na którą w ogóle nie była przygotowana. Nie mając już oparcia w babci, musi sama nauczyć się żyć na nowych zasadach. Jak...

„Córki czarnego munduru” to książka, która wywołała we mnie wiele emocji, z niełatwą historią. Mnie się podobała i polecam.

Książki, których fabuły umieszczone są w czasach międzywojennych lub w czasie drugiej wojny światowej zawsze wzbudzają we mnie sporo emocji. I nie jest ważne, czy jest to książka reportażowa, czy jej fabuła została skonstruowana na faktach, czy jest to fikcja literacka powstała w głowie autorki czy autora, zawsze związane są z tym emocje.

Staram się wyglądać na osobę silną, ale muszę przyznać, że często w czasie czytania tak bardzo przeżywam fabułę, że wzruszenie bierze górę nad wszystkim innym.

Ta książka okazała się dla mnie wulkanem emocji, które z pewnością silnie odczuje również wielu innych czytelników. I nie chodzi tutaj o to, że historia dzieje się tuż przed wybuchem wojny i w jej trakcie, pisząc o emocjach mam na myśli psychologiczne podejście do bohaterów i dramatów jakie towarzyszyły życiu głównej bohaterki.

Niewiele jest autorek czy autorów, którzy tak potrafią opisać, czy przedstawić swoich bohaterów, że albo się ich bardzo lubi, albo nienawidzi do granic możliwości. Sylwia Trojanowska zrobiła to perfekcyjnie. Świetnie, moim zdaniem, wykreowane postacie są jakby pierwszoplanowym wątkiem tej historii, ubarwiają ją zarówno ciepłem usposobień jak i zimnem dramatu.

Zaczynając czytać tę książkę pomyślałam sobie, że będzie to piękna opowieść o miłości, która potrafi pokonać największe zło. Coś w stylu „Pięknej i bestii”, niewiele się pomyliłam, bo mamy tutaj i „piękną” - zarówno biorąc...

Kiedy ostatnio zarwaliście nockę dla książki? Co to było?
Są takie autorki, które są bliskie memu sercu.
Jedną z nich jest Sylwia Trojanowska. Szczecinianka, której książki pokochałam od pierwszej przeczytanej serii. Miałam też przyjemność poznać na żywo.
Kiedy wydaje nową książkę – wskakuje na sam szczyt listy do przeczytania. Sięgam po nią w niedzielne popołudnie. Myślę sobie, kilka stron, żeby poznać bohaterów. I nagle jest wieczór, bo ja nie mogę się oderwać, a nie wiedzieć kiedy robi się 3 nad ranem. A ja leżę z zaciśniętym żołądkiem i nie mogę zasnąć.
Poznajcie „Córki czarnego munduru”

„Jesteście jak słońce i księżyc. Księżyc i słońce. Związane na zawsze, razem mimo wszystko. Po kres”

Lata trzydzieste. Niemieckie Pyrzyce. Ludzie wiodą normalne spokojne życie. Wśród wielu młodych ludzi, na obozie letnim spędza czas Ingrid Frommhagen. Wychowana z dala od nazistowskiej doktryny z głębokim poszanowaniem dla drugiego człowieka bez względu na to, kim jest. Nie pojmuje, jak można być okrutnym wobec innych. Wierzy w dobroć ludzi, aż do dnia, kiedy na obozie młodzieży wpatrzonej w Adolfa H. zostaje brutalnie wykorzystana. Chce zakończyć swoje życie. Ratuje ją starszy, majętny mężczyzna. Ma być jej wybawieniem i przystanią. Ingrid wierzy, że jej los się odmieni, będzie kochana i zaopiekowana. Tym bardziej że na świecie pojawiają się jej córeczki. Teraz ma dla kogo żyć.
Nie przeraża nawet widmo wojny. Miasto pełne czarnuch mundurów. Ludzk...

Sylwia Trojanowska to szczecińska pisarka, która ma na swoim koncie już kilkanaście książek, trzy opowiadania w antologiach, a także dwie powieści napisane w duecie z Malwiną Kozłowską. Tym razem postanowiła zabrać swoje czytelniczki i czytelników do Wielkiej Rzeszy.

Zbeletryzowane powieści historyczne najczęściej przedstawiają historie bohaterów różnych narodowości, którym przyszło zmierzyć się z okrucieństwami wojny. Opisywane w nich wydarzenia rozgrywają się między innymi w hitlerowskich obozach koncentracyjnych lub na terenie getta w różnych polskich miastach.

"Córki czarnego munduru" to opowieść zupełnie inna od tych nam znanych. Historia rozgrywa się w latach trzydziestych dwudziestego wieku, a miejscem akcji jest Wielka Rzesza. Główni bohaterowie to Niemcy: Ingrid Frommhagen i Wilhelm Halterman. Co łączy tę parę? Jak wyglądał niemiecki świat na chwilę przed wybuchem II wojny światowej i podczas niej? Jak żyli wtedy Niemcy?

Już na początku poznajemy Ingrid, żonę Wilhelma Haltermana, i ich dwie córeczki, Sofię i Charlotte, a także historię przyjścia dziewczynek na świat. Nie był to łatwy poród, a Ingrid prawie umarła, jednak doktor Becker wyrwał ją ze szponów śmierci. Wilhelm zaś, zamiast cieszyć się z podwójnego szczęścia, pomstował na cały świat, bo przecież Ingrid miała mu przecież urodzić syna, Syna Wielkiej Rzeszy...

Dzięki retrospekcji poznajemy wcześniejsze losy Ingrid, zanim zost...

Lata 30. XX wieku, niemieckie Pyrzyce. Ingrid to młoda kobieta, której los nie oszczędza. Pozbawiona wsparcia rodziny, znajduje się w trudnej sytuacji dlatego decyduje się na ślub ze starszym mężczyzną. Wilhelm Halterman jest szanowanym człowiekiem i może zapewnić Ingrid wszystko, czego potrzebuje: dom i bezpieczeństwo. Początki ich znajomości są idealne, Wilhelm wydaje się być odpowiednią osobą na odpowiednim miejscu, jest dla niej ratunkiem a Ingrid szybko odnajduje się w roli oddanej żony i pani domu. Jednak wkrótce przekona się, jak bezwzględnie musi być oddana mężowi a bezpieczeństwo zamieni się w niebezpieczeństwo...

Nie będę ukrywać, historia Ingrid jest smutna. Ta kobieta nigdy w pełni nie zaznała szczęścia, otacza ją samotność, bezsilność, lęk. Ciągle zastanawia się, co jest słuszne i co powinna zrobić. Żadna z nas nie chciałaby znaleźć się na jej miejscu. Ale jej postać bardzo dobrze prezentuje rolę kobiet w środowisku nazistów. Jej mąż - antybohater też jest odpowiednio przedstawiony. Przejawia wszystkie cechy wzorowego nazisty. Widzimy czym się kieruje i jak spaprany ideologią ma mózg. Cała historia wydaje się być wiarygodna, mogło tak być naprawdę w niejednym nazistowskim domu.

Styl pisarki znałam już wcześniej, także i tym razem czytało mi się jej książkę dobrze i płynnie. Historia choć jest smutna, jest też interesująca. Dramatyczne zakończenie zapowiada bardzo obiecująco kolejną część. Będę na nią czekać.