Szept wiatru

Szept wiatru to ostatnia, po Szkole latania i Blisko chmur, pełna różnorodnych emocji odsłona historii Katarzyny Laski. Tak bardzo długo zabierałam się za przeczytanie zwieńczenia tej trylogii, gdyż nie chciałam rozstawać się z Kasią… A gdy już skończyłam czytać, to napisanie recenzji również odkładałam na zaś, ponieważ brakowało mi odpowiednich słów. Dlaczego? Tego dowiecie się poniżej.


Kasiu, budujesz mnie na nowo. Twoje słowa są najcudniejszymi plastrami, zalepiającymi głębokie rany. Jestem gotowy na wszystko, tylko ze mną bądź. Sylwia Trojanowska, Szept wiatru, s. 155.

Tym razem zacznę od końca. Zakończenie tej trylogii jest zupełnie inne niż się spodziewałam. Mianowicie, Autorka zdecydowała się oddać w ręce czytelnika dwa alternatywne, opcjonalne, frapujące zakończenia. Musze przyznać, iż takowe rozwiązanie bardzo mi się spodobało i cieszę się, iż Autorka postanowiła zakończyć historię Kasi w taki sposób – oddając czytelnikom dwa, zupełnie odmienne zakończenia, jednocześnie dając możliwość osobistego wyboru. Jeszcze nie spotkałam się nigdy z takim rozwiązaniem. Bez wątpienia te dwa odmienne finały wyróżniają tę trylogię. I wicie co? Całe szczęście, że są dwa zakończenie. Jeśli historia zakończyła by się w pierwszy sposób, to chyba bym się załamała. Morze łez. Ale z drugiej strony, pozostawia silniejszy oddźwięk w czytelniku. Ale jest jeszcze to drugie zakończenie. Czy lepsze? Trudno powiedzieć. Każdy tę trylogię skończy po swojemu. Każdy czytelnik...

Uwielbiam tą autorkę. Pisze świetnie i potrafi wiele przekazać.