Aniela

Dziś o książce, która z perspektywy europejskiej XXI wieku… jest porażająca.

Edukacja - jest zbędna;

Bijący i pijący mąż - kobieto przysięgałaś „na dobre i złe” a żona należy do męża;

Dwudziestoletnia kobieta - stoi u progu staropanieństwa;

Ciężko pracujące (nawet 5-letnie) dzieci - standard, na wsi jest dużo pracy;

„Aniela” to pierwszy tom sagi „Matki i Córki” autorstwa Izabeli Krasińskiej. Poznajemy polską wieś z początku XX wieku. Akcja ogniskuje się na trzech kobietach i ich losach. Traktowanie kobiet przez mężczyzn było przerażające – kobieta ma służyć mężczyźnie, bo to on jest głową domu… a społeczna zasłona milczenie druzgocąca. Zgodne małżeństwa bazujące na wzajemnym szacunku to tylko wyjątek, potwierdzający regułę. Los kobiet żyjących na wsi był ciężki, a to, że należało swój krzyż nieść z uśmiechem na ustach „by na wsi nie gadali” dodatkowo potęgował poczucie wielkiej samotności w walce codziennymi trudami.

W książce poznajemy trzy pokolenia kobiet… wszystkie nieszczęśliwe, wszystkie zniszczone przez mężczyzn, wszystkie nie zaznały spełnienia w miłości. Pierwszy tom sagi skupia się na Anieli, kobiecie niezwykle silnej fizycznie i psychicznie, dumnej, z wielkim bagażem bolesnych doświadczeń i mądrością, dzięki której na swoich barkach niosła swoje dzieci. Tytułowa bohaterka doświadczyła straty dzieci, znęcania przez męża, upokarzania przez gospodynię, której służ...

Aniela…

Historia dziewczyny, która od najmłodszych lat para się ciężką pracą, bo przecież tak wiele rzeczy jest do zrobienia przy gospodarstwie. Nie ma tu miejsca na beztroskie dzieciństwo, prawdziwą miłość, czy chwilę zadumy i sielankę. Każda kolejna wiosna to dodatkowe obowiązki.
Historia o codzienności, trudach i znojach mieszkania na wsi. O braku możliwości edukowania się, co prawda można było uczęszczać do szkoły ale tylko w okresie zimowymi, bo przecież kiedy przychodziły roztopy i świat budził się do życia potrzebowano każdych rąk do pracy na polu, do doglądania zwierząt…

Podziwiam Anielę za siłę walki, za to, że mimo wielu trudności, braku wiary o lepsze jutro, choć przez chwilę była iskierka nadziei, która szybko została ugaszona, na swój sposób potrafiła wszystko przetrwać, a uwierzcie nie miała łatwo i nigdy się nie poddała. Będąc na jej miejscu już dawno bym odpuściła i kompletnie się załamała.

Bardzo ciekawym elementem było opisanie obrzędów pogrzebowych i weselnych. Zwłaszcza te dotyczące śmierci bardzo mnie dotknęły. Były momentami przerażające i pełne zabobonów.
Dodatkowo dzień, który dla każdej dziewczyny powinien być tym najpiękniejszym, dzień kiedy wychodzi za mąż. Wtedy liczył się posag, swatano pary, które praktycznie nic o sobie nie wiedziały, śluby w wieku 16 lat, a im dziewczyna była starsza traciła szansę na dobrego partnera...a gdzie miejsce na romantyzm, piękne uczucie i błysk w oku kiedy widzisz swojego narze...

„Aniela” nie jest typową obyczajówką, jak na początku sądziłam. Było to też moje pierwsze spotkanie z p. Izabelą Krasińską, dlatego nie wiedziałam czego się spodziewać.
Pierwsze co nasuwa mi się na myśl po skończeniu tej książki to pytanie: Ile może znieść jeden człowiek?
Muszę Wam powiedzieć, że jak zaczniecie czytać, to ciężko będzie się Wam od tej książki oderwać. Powieść jest rewelacyjna, chociaż niełatwa, jednak tak przejęłam się losami Anieli, że ciężko było odłożyć książkę nawet na chwilę.
Bywały momenty, że książkę czytało się ciężko ze względu na język, jednak po kilku stronach łatwo się do niego przyzwyczaić, i na to, co spotkało tę biedną dziewczynę, a później kobietę. Mimo tego uważam, że autorka świetnie oddała realia tamtych czasów, są to czasy przed i powojenne, właśnie przez język oraz przez historie opisane w książce. Okupacja niemiecka była straszna, jednak to jak sowieci wkroczyli do Polski, stało się dla mieszkańców istnym horrorem.
Autorka świetnie opisała też typowe wiejskie życie. Nie ma tu sielanki, jest ciężka praca, bieda, złe traktowanie kobiet przez swoich mężów. Mnie ogromnie zaciekawiły opisane przez autorkę zwyczajnie jakie panowały na wsi ( najbardziej opis pogrzebu, sama pamiętam, jak byłam dzieckiem i w mojej miejscowości nadal odbywały się „puste noce”), wzajemne stosunki mieszkańców, jak i relacje rodzic — dziecko. Niesamowicie się cieszę, że mogę od razu sięgnąć po kolejny tom, bo jestem zafascynowana tą powieścią.
...

Tytułowa Aniela w wielu pięciu lat została oddana na służbę do wsi Tęczów. Dziewczynka musiała ciężka pracować od rana do nocy, a i tak gospodyni nie potrafiła okazać jej jakiegokolwiek uczucia. Gdy tylko trafił się kandydat na męża, poszła za nim jak w ogień, mimo, iż nie był ideałem. Pił, bił, zdradzał. Taki los spotykał kobiety w latach 1920 - 1960, w których usytuowana jest fabuła tej książki.
Książka jest rewelacyjna, czyta się ją z wielką przyjemnością i zainteresowaniem, pomimo, iż to nie jest łatwa historia.
Aniela to kobieta bardzo silna fizycznie i psychicznie. Los nie był dla niej łaskawy. Nie zaznała miłości matczynej, nie była kochana przez męża.
To książka bez happy endu i innych "żyli długo i szczęśliwie". Mimo wszystko wiem, że gdy tylko będę miała możliwość, to sięgnę po kolejny tom.