Aniela recenzja

Dziecko wychowujące się na polskiej wsi na początku XX wieku nie miało lekkiego życia, szczególnie gdy nikt go nie chciał. Niełatwe dzieciństwo Anieli otwiera sagę rodzinną Matki i córki Izabeli M. Krasińskiej, a ja Was zapraszam do przeczytania kilku słów o pierwszym tomie, który nosi tytuł Aniela.
Dziewczynka urodziła się w majątku Wolskich, jako nieślubne dziecko dziedzica i służącej Franciszki. Mimo, że kobieta bardzo kochała swoje dziecko, została zmuszona do oddania pięcioletniej córeczki na służbę do Wawrzyńców. Byli oni dość zamożnym małżeństwem z pobliskiej wsi. Aniela miała bardzo trudne dzieciństwo u boku opiekunki, która odreagowywała na niej frustrację z powodu braku własnego potomstwa. Nie brakowało bicia, wyzwisk i poniżenia. Szybkie zamążpójście miało być sposobem na uwolnienie się spod jej skrzydeł. Czy dziewczyna odnalazła szczęście?

Autorka bardzo szczegółowo opisała, jak wyglądało życie na polskiej wsi na początku XX wieku. Bardzo dokładnie przedstawiła panujące zwyczaje i obrządki. Życie na wsi to tak naprawdę ciężka praca od świtu do zmierzchu, codzienna walka o przetrwanie. Rolą kobiety było rodzenia dzieci, zaspokajanie potrzeb męża i harówka na gospodarstwie. Dzieci często oddawane były na służbę do zamożniejszych chłopów lub do dziedzica. Służące traktowane były okropnie, często gwałcone i poniżane, tak jak Franciszka, matka Anieli. Małżeństwa rzadko zawierane były z miłości, a żona traktowana była jako własność męża.

Muszę przyznać, że bardzo polubiłam Anielę i mocno kibicowałam, by jej los się wreszcie odmienił. Kobieta nie zaznała miłości w dzieciństwie, nikt nie nauczył jej czułości, dlatego tak trudno było jej to uczucie okazać swoim dzieciom. Jej mąż pił, bił ją i gwałcił, zdradzał. Czas wojenny sprowadził na nią kolejne nieszczęścia, co sprawiało, że jeszcze bardziej jej współczułam. Bardzo polubiłam też drugoplanowych bohaterów, szczególnie Wojciecha i Władysława za ich dobre serca.

Na uwagę z pewnością zasługuje język, dialogi wystylizowane były na wiejską gwarę, choć muszę przyznać, że nieco utrudniło mi to płynne czytanie. Urzekła mnie także okładka oraz subtelne zdobienia pierwszych stron każdego rozdziału.

Powieść przeczytałam w dwa wieczory z ogromnym zainteresowaniem, wręcz nie mogłam się oderwać. Autorce udało się doskonale oddać obraz ówczesnej wsi, mentalność jej mieszkańców i relacje między nimi. To trudna historia o tym, jak ciężko było być kobietą niespełna 100 lat temu. Książka z pewnością zostanie w mojej głowie na dłużej.