Witajcie kochani.
Zima w ten weekend pokazała, co potrafi i śmieje nam się w nos. Tyle lat gadania o zimach stulecia, więc proszę bardzo. Chcieliście, to macie, ale tak naprawdę to chciałam Wam dziś trochę poopowiadać o najnowszej książce Krysty Cambron „Wróbel w getcie.” Niektórzy zarzucają tej powieści, że jest ckliwa, nierealna, być może tak jest, ale autorce bardziej zależało na tym, by nadal przypominać o tamtych strasznych czasach i o tym, że w każdej podróży – tych, co dobiegły końca, i tych, które się dopiero rozpoczną – pierwszy i ostatni krok należy oddać Bogu. Kristy Cambron pisze książki non – fiction o tematyce religijnej, bo sama jest osobą głęboko wierzącą. Czytając powieść, zwróciłam jednak uwagę na jeszcze coś innego. Opisy, które dotyczyły, bombardowania Londynu jakoś nasunęły mi skojarzenia i refleksje dotyczące naszych czasów. Nikt teraz do nas nie strzela na ulicach, nie spuszcza bomb na głowę, nie zamyka w obozach zagłady, a jednak żyjemy w strachu.

Maska przeciwgazowa znajdująca się w szufladzie biurka, o której bohaterka powieści Kaja myśli tak „To przerażające, że tak upiorny przedmiot stał się atrybutem rzeczywistości”. W rozmowie z kolegą z pracy „W ciężkich czasach nikt nie lubi rozmów o wojnie, o maskach przeciwgazowych i alarmach przeciwlotniczych […}”, „ciekawe, kiedy świat wróci do normalności”, „Niemcy chcą, abyśmy żyli w strachu, dlatego Hitler wciąż nasyła na nas samoloty”. Pozwólcie, że zostawię, to bez komentarza.