Zielone sari recenzja

Ananda Devi "Zielone sari",

Opinie o "Zielonym sari" mignęły mi już wcześniej u kilku osób. Jednak dopiero refleksje innych czytelników dotyczące książki spowodowały, że postanowiłam po nią sięgnąć. Wiedząc, że przede mną być może jedna z najtrudniejszych do udźwignięcia emocjonalnie lektur, jakie do tej pory miałam w swoich rękach.

Dokter - Bóg obrzydliwy mizogin, nie mający żadnego szacunku dla jednostki ludzkiej typ, cichy oprawca swojej żony i córki, sadysta napawający się ich krzywdą i wzbudzający postrach, będąc już na łożu śmierci postanawia dokonać rachunku sumienia. W obecności świadków, córki, wnuczki, a także czytelnika rozpoczyna spowiedź dotyczącą swojego życia. Grubo się mylicie, jeśli macie nadzieję, że będzie się kajał. Jego słowa są jak noże wbijające się w serce bezbronnych osób, nasączone jadem, nienawiścią, pokazaniem swojej wyższości, człowieka, który stosuje wszystkie możliwe rodzaje przemocy wobec najbliższych, ale nie tylko. Pragnie wręcz stanąć ponad całym rodzajem ludzkim. Tu nie ma miejsca na ukojenie, nie ma też możliwości przebaczenia, z resztą stojący nad grobem mężczyzna wcale o to nie prosi.

"Są długi, których całe życie nie zdoła spłacić.
Odkąd Kitty zaciągnęła taki dług. Moja Kitty, moja córka o oczach zmierzchu, miała dłonie parzące i zakrwawione. Odkąd zacząłem ja kochać, byłem zmuszony ją karać. Chciałem chronić ją przed czarownicą. Jednak w miarę jak rosła, coraz bardziej upodabniała się do tamtej. Bywały chwilę, gdy z oczami zaczerwienionymi od bólu, nie potrafiłem już ich od siebie odróżnić. Zostałem zmuszony do tego, żeby na nowo zacząć nienawidzić, chociaż moim pragnieniem było żyć tylko miłością do mojej córki. Noce, gdy płakała po tym, jak wyszła spod moich rąk, wyryły swoje piętno na moim ciele."

"Zielone sari" na długo zostawia czytelnika emocjonalnym poturbowaniu, ale otwiera również oczy na tragedie, które być może rozgrywają się w zaciszach domowych naszych sąsiadów. Bowiem nie tylko Mauritius, gdzie umieściła akcję autorka powieści, ale każde miejsce na świecie może stać się świadkiem podobnych wydarzeń. Wątpliwe jest również to, że nawet po latach rany, które odkryje przed czytelnikiem "Zielone sari" będą miały możliwość zabliźnienia się. Piękne językowo, niezwykle trudne emocjonalnie. Ja, wielki wrażliwiec na wszelkie przejawy niesprawiedliwości i ludzkiej krzywdy, niejeden raz podczas lektury miałam ochotę zamknać książkę, trzasnąć nią albo wyekspediować w kosmos.