Zwierzęta łowne recenzja

Anna Mazurek "Zwierzęta łowne",

"Zwierzęta łowne" są kolejną pozycją polskiej literatury współczesnej wydaną przez W.A.B. w serii Archipelagi. Historią po części oniryczną, bo zbudowaną na bardzo delikatnej granicy jawy i snu. Nieco kryminalną, będącą niejako rozliczeniem z przeszłością występujących postaci i niełatwym budowaniem przez nie własnej przyszłości. Opowieścią gęstą od symboli, wyznaczoną niewłaściwymi wyborami i bolesnym uwalnianiem się z toksycznych relacji. Będącą zagmatwaną drogą poszukiwania życiowej mądrości i naprawiania błędów młodości, uwieńczoną nieukojoną tęsknotą wynikającą z potrzeby posiadania kogoś bliskiego.

Opowiedziana przez Annę Mazurek historia początkowo wydaje się niespieszna, przepełniona tajemnicą, ale też jakąś zmową milczenia. Koprów niewielka wieś położona nieopodal lasu będącego pozostałością po wielowiekowej puszczy. Cztery kobiety w różnym wieku, na różnych etapach życia – tajemnicza Szaptucha uważana za mieszkańców za starą wariatkę, nadal pełna wigoru, choć żyjąca z dala od ludzi w towarzystwie ukochanych kotów ciotka Matylda, wracająca po latach do wsi w poszukiwaniu zaginionego syna Katia oraz najmłodsza – aktywnie działająca na rzecz przyrody Zuza. Jest jeszcze Jerzy, nieco pogubiony w życiu i skonfliktowany z ojcem, syn właściciela miejscowej ubojni drobiu oraz zapalonego myśliwego, który przyjechał na wakacje w odwiedziny do ciotki. W tle natomiast historia zaginionego przed laty dziecka oraz grupa protestujących młodych ludzi.

Nie wiem czy Anna Mazurek nie zamieściła trochę zbyt dużo różnych elementów w tej jednej, dość kompaktowej historii. Z jednej strony daje to niezwykle szeroki horyzont postrzegania "Zwierząt łownych" i mnóstwo możliwości ich interpretacji, z drugiej natomiast buduje poczucie lekkiego przesytu wielowymiarowością i bogatą symboliką przedstawionej opowieści.

Ponadto historia "Zwierząt łownych" po raz kolejny uświadomiła mi, że nie potrafię zrozumieć, co może fascynować ludzi w polowaniu na zwierzęta.