Dziewczyna z sąsiedztwa recenzja

„Powiedz mi, proszę, o dzielny kapitanie,
Dlaczego zło obdarzone jest mocą taką?
Dlaczego anioły do snu chylą swe głowy,
Gdy czort napiera z siłą dwojaką?”
– Tom Waits

Są takie książki, do których boi się sięgnąć każdy człowiek, są również takie książki, których wstyd jest nie znać. Taka właśnie jest "Dziewczyna z sąsiedztwa" autorstwa Jacka Ketchuma. Nie jestem osobą bojaźliwą, uwielbiam kryminały, w których wiele się dzieje. Nie odstraszy mnie okrucieństwo, krew, czy śmierć niewinnych osób, ale z jakiegoś powodu po książki grozy, choć w tym przypadku jest to "podobno thriller" sięgam niezwykle rzadko. Jack Ketchum to autor, którego nie trzeba nikomu przedstawiać. Przez wiele lat chciałam sięgnąć po "coś" spod jego pióra. Stało się to dziś 4 lipca 2020 roku. Swoje emocje , których podobno w recenzji nie powinno być zostawię na koniec. Teraz napiszę o tym, co mnie zaskoczyło. Trzeba oddać "cesarzowi co cesarskie" i "chyląc czoła do samej ziemi" przyznać Ketchumowi mistrzostwo w budowaniu napięcia. Kilka pierwszych stron to wstęp od samego Stephena Kinga, dalej poznajemy Dave' a, któremu autor "oddał głos", aby mógł nas czytelników przeprowadzić przez historię, której był świadkiem w 1958 roku.

Początkowo nie działo się nic. Byłam nawet rozczarowana, po tym czego się nasłuchałam na temat tego tytułu, aż nagle poczułam "jakbym dostała obuchem w głowę". Historia zaczęła się naprawdę bardzo niewinnie: niepełnoletni przyjaciele, spędzający czas w podobny sposób, co ich rówieśnicy na całym świecie: "rzeki, sady, wiecznie otwarte drzwi do domu Chandlerów, Elvis oraz one te nowe Meg i jej siostra Susan". Dwie dziewczyny, które po wypadku rodziców nie miały się gdzie podziać, trafiły do miejsca w którym miały być bezpieczne i kochane do ciotki Ruth. Jedna piękna i niepokorna, druga silnie związana z siostrą i niepełnosprawna. Razem były niepokonane, chciały tylko być szczęśliwe. Niestety nie było im to dane.

Każda tortura, każdy ból aż na wskroś dociera do czytelnika, "no chyba, że jest pozbawionym emocji i uczuć sadystą". Dave jako narrator pokazuje nam "osobom, którym wydaje się, że widzieli w swoim życiu już wszystko" jak łatwo jest przejść od sympatii, pożądania do obojętności i nienawiści bez żadnego powodu, a ciche przyzwolenie dorosłej osoby zdaje się tłumaczyć największe nawet okrucieństwo.

Podsumowując: Są takie rzeczy, które robi się tylko raz w życiu. Cieszę się, że się przemogłam i poznałam tą historię, ale wiem jedno nie wrócę do tej książki już nigdy więcej ! Nie chcę wierzyć, że takie rzeczy się dzieją i nie ma na to mojej zgody.