Szelest recenzja

Jest to moje pierwsze spotkanie z powieściami autorki. Opinie o trylogii "Kolory zła" były w większości określane w samych superlatywach. Ze względu na trzy tomy zaległości postanowiłam sięgnąć najpierw po jednotomowy "Szelest".

Akcja książki dzieje się w dwóch płaszczyznach czasowych w Sopocie. Pierwszą są wydarzenia z 1999 roku opisujące towarzyskie życie grupy licealistów. Druga to tajemnicze losy Alicji Grabskiej, której życie uprzykrza były mąż Igor Olszewski. Kobieta pracuje w niezbyt prężnie prosperującej redakcji. Naczelny zleca jej testowanie aplikacji, gry terenowej wskazującej na mapie cel podróży, wyznaczany na podstawie intencji użytkownika. Po sprawdzeniu kilku nietypowych miejsc, związanych z przeszłością Alicji, aplikacja kieruje ją na miejsce, gdzie znajduje zwłoki młodej kobiety. Sprawą zajmuje się detektyw Oskar Korda.

W ogólnym rozrachunku powieść wypada bardzo dobrze. Autorka zbudowała interesującą scenę zbrodni, utrzymała stworzony klimat niepokoju i napięcia. Bohaterowie byli wykreowani precyzyjnie, z należytą starannością. Ukazane zostały ich pragnienia, lęki, wady i zalety. Narracja była prowadzona głównie trzecioosobowo z perspektywy Alicji i to jej rys psychologiczny został najgłębiej przybliżony czytelnikowi. Niektóre rozdziały należą do sprawcy, którego plan przez lata rozrastał się w głowie, a kolejne popełniane zabójstwa były jego realizacją.
Budowa powieści uniemożliwia czytelników domyślenie się kto jest sprawcą, natomiast od początku wiadomo co nim kieruje.

Podobało mi się literackie pióro jakim odznacza się autorka. Historia w większości spisana bez udziwnień, ale nie prymitywnie. Można skupić się na fabule i nie myśleć o stylistyce. Niestety miała też ciężkostrawne momenty, które w moim odczuciu znacznie psuły odbiór. Pani Sobczak nie podąża za radami nowoczesnego pisarstwa i drobiazgowo konstruuje słowem czynności, które wykonują postaci. Opisy przyrządzania dań, piłki, którą bohater podał grającym na plaży ludziom ciągną się w nieskończoność, a są całkowicie niepożądane. Rozumiem wrzucić jedno, dwa wyrażenia ze slangu czy młodzieży, czy ze specjalistycznego słownictwa lekarza medycyny sądowej, ale te wypowiedzi są tak naszpikowane terminologią, że momentami miałam trudności z wyciągnięciem esencji, a dialogi sprawiały wrażenie nienaturalnych.
Zabrakło natomiast szerszego potraktowania architektury, czy piękna sopockiego krajobrazu. W tej materii zamieszczone są jedynie ogólnikowe zarysy, licznie wymieniane nazwy ulic i opisy szeleszczacych liści na drzewach, które w całym kraju szumią przecież tak samo.

Autorka mnie zaintrygowała i zamierzam sięgnąć po inne jej dzieła. Niemniej, liczę na znaczne uszczuplenie ilości i szczegółowości opisów.