Szelest recenzja

Po wspaniałej trylogii „Kolorów zła” z przyjemnością sięgnęłam po kolejną książkę autorki. „Szelest” to połączenie thrillera i kryminału z domieszką erotyki. Wydarzenia teraźniejsze przeplatane są reminiscencjami wydarzeń sprzed dwudziestu lat. Główna fabuła „Szelestu” osnuta jest wokół tajemniczej aplikacji „Place to Rest” i dziennikarki Alicji Grabskiej, która ma za zadanie gruntownie przetestować owo narzędzie. Równolegle detektyw Oskar Korda prowadzi śledztwa w sprawie brutalnych, stylizowanych na mitologiczną Meduzę, zabójstw młodych kobiet. Okazuje się, że obie sprawy zazębiają się. Aplikacja prowadzi dziennikarkę do miejsc, które związane są z jej przeszłością jakby chcąc doprowadzić do ujawnienia jej głęboko skrywanych tajemnic, a detektyw Korda podąża tropem zabójcy.

Klimat powieści jest dość mroczny, czuć jakąś niewygodną, niezdrową duchotę, cień jakiejś niepewności. Dużą rolę gra dźwiękonaśladownictwo, które w dużej mierze odpowiada za aurę tej historii. Jest mnóstwo niedopowiedzeń, nieokreślonego niepokoju, dodatkowo zachowanie bohaterki, niecierpliwe, nerwowe, mocno neurotyczne, podsyca ten dziwny, trochę szalony klimat. Alicja to bardzo pogubiona rozwódka, nieszczęśliwa, z nieudanym dzieciństwem i jeszcze gorszym małżeństwem, która zapomnienia szuka w przygodnym seksie i bólu.

Zakończenie nie takie znowu zaskakujące jak można by się spodziewać. W pewnym momencie łatwo się zorientować, kto jest odpowiedzialny za zabójstwa. Wszak ten, który najmniej rzuca się w oczy w końcu i tak wychodzi na prowadzenie. O ile wątek zabójstw jest wyjaśniony i zakończony, o tyle osobiście uważam, że wątek dotyczący samej Alicji nie jest doprowadzony do finału. Ostatnie strony, w moim odczuciu, pozostawiają historię nieco rozgrzebaną. Ale być może „Szelest” jest początkiem nowej serii. Na stronie tytułowej znajduje się dopisek „Granice ryzyka”, który może przemawiać na rzecz teorii o serii.

Jak zwykle u autorki wszystko jest bardzo opisowe. Przydługie opisy codziennych rytuałów czy trasy przejazdu, ale taki już chyba modus operandi Pani Małgorzaty :)

Narracja niemal przez całą książkę jest trzecioosobowa, ale pod sam koniec jest kilka ustępów, w których narracja jest poprowadzona z perspektywy Alicja, później z perspektywy Igora, a także Aleksandra. Nie wie po co taki zabieg, ale cóż…

Co do scen seksu, które wielu czytelników „Szelestu” krytykuje za dosłowność i za ich nadmiar, to uważam, że nie było ich ani mniej ani więcej niż w innych książkach. Czy były dosłowne? Były, ale w większości każdy opis tego typu scen jest dosłowny. Seks to seks i trudno opisać go inaczej niż jako seks właśnie.

Reasumując: wolałam „Kolory zła”, ale i tu było bardzo dobrze. Podobało mi się.