Kobiety z Vardø recenzja

Finmark, Norwegia, rok 1617, w miasteczku rybackim Vardo szaleje potworna burza, w wyniku której ginie czterdziestu mężczyzn przebywających na morzu. Pozostali tylko mężczyźni starsi lub bardzo młodzi i miejscowy duchowny. Teraz kobiety muszą radzić sobie same, co stanowi ogromny problem bowiem społeczeństwo nie jest przyzwyczajone do tego, aby kobiety p r a c o w a ł y. Kobiety nie powinny nosić spodni, nie powinny łowić ryb. Zatem... powinny chyba czekać na cud lub umrzeć z głodu.

Skończyłam tę książkę kilka dni temu i nie opuszcza ona moich myśli. Atmosfera jest wciągająca, a postacie bardzo dobrze nakreślone. Maren jest młodą kobietą, której żywioł zabrał ojca, brata i narzeczonego, zdolną i swobodnie myślącą. Ursa, nieprzyzwyczajona do takiego życia, ani do swojego nagłego małżeństwa z mężczyzną, który został wysłany do Vardo, aby wyplenić c z a r o w n i c e, którymi określono kobiety pracujące. Niektóre z tych kobiet wykazują zaskakującą siłę i nie zamierzają ulegać zwyczajom - co nie kończy się dla nich najlepiej, a niektóre są gotowe wskazywać kolejne "czarownice" palcem, aby tylko przypodobać się komisarzowi.

Ta książka nie oszczędza nikogo w opisach zapachów i dźwięków, ani wierzeń mieszkańców wioski. Ton jest napięty i narasta w miarę rozwoju historii, gdy niebezpieczeństwo staje się bardziej widoczne. Chociaż imiona bohaterek mogą nie być prawdziwe, to, co się tu dzieje, jest prawdziwą historią, jak wyjaśnia notatka autorki. Wyjaśnia również, jak i dlaczego procesy czarownic odbywały się w różnych krajach i wioskach. Straszny, t r a g i c z n y czas, który jest dobrze udokumentowany w tej powieści.