Ceremoniarz recenzja

"Ceremoniarz" to trzeci i ostatni tom losów komisarza Lichego. Nie jest to powieść wielogatunkowa a rasowy kryminał. I to jaki! Wielowarstwowa, skomplikowana intryga wciąga od pierwszych stron, a każdy kolejny trop jedynie bardziej komplikuje i tak zawiłe śledztwo. Nie ma tu przekoloryzowanych postaci rodem z filmów akcji, nie ma naciąganej policyjnej roboty. To odarty z naiwności, logiczny ciąg przyczynowo-skutkowy ukazujący zarówno pracę organów ścigania, jak i poczynania chuliganów, przestępców, samozwańczych obrońców sprawiedliwości.
Nie udało mi się odkryć sprawcy, a rozwiązanie intrygi było dla mnie sporym zaskoczeniem. Wyborny plot twist.

Powieść skomponowana jest w dużej mierze z porównań, metafor, trafnych przemyśleń dotyczących bieżących wydarzeń, jak i problemów życia codziennego. Niektóre są lapidarne, dosadne, niczym (parafrazując Autora) gów*o, które pier*nęło w wentylator. Inne wdzierają się "po­mię­dzy czułe uści­ski li­ry­ki i dra­ma­tu". Rewelacyjne zestawienie prostego przekazu z poetyckim stylem, które daje niezwykłe wrażenie.

Mimo tych wszystkich głębokich dywagacji postać Lichego została jakby ograniczona, spłycona. Choć udało mi się wsiąknąć w jego umysł we wcześniejszych tomach, to w tym nie czułam mentalnego przywiązania. Nie tak, jak wcześniej. O jego problemach nie czytałam z takim zaangażowaniem, nie miałam ochoty gadać do czytnika, wierząc, że Lichy dostosuje się do moich rad. Dla jasności — nie było źle, ale nie tak genialnie, jak we wcześniejszych częściach.
Wracając do trafnych przemyśleń:

Nic dodać, nic ująć. Administratorze LC — Twoje poczynania stają się legendarne. No ale to nie miejsce...
Te przemyślenia dotyczą hejtu, z którym muszą się mierzyć pisarze. Wnioski pokrywają się z moimi, ale jest tego zbyt wiele, żeby cytować.

Co do zakończenia serii jest to kilka perspektyw, które zaczynają się od kolejnych z pięciu zwrotek kawałka Kaśki Sochackiej "Wiśnia" i wizualizują stany emocjonalne bohaterów. Zakończenie przyjmuję bez zastanawiania się, co bym chciała ja, jako czytelnik. Autor podjął decyzję, którą akceptuję. Choć w posłowiu wspomniał, że nie jest w stanie definitywnie stwierdzić, czy jego wyobraźnia nie przywoła ponownie Lichego, to osobiście obawiam się, że historia stałaby się abstrakcyjna, a to właśnie umiejętność ukazania realizmu jest największym talentem Grzegorza Brudnika. Skala autentyzmu poraża i sprawia, że zostawia trwały ślad w umyśle czytelnika.