Slapstick, albo nigdy więcej samotności! recenzja

Książki Kurta Vonneguta czytałam wiele lat temu. Pamiętam, że były pełne absurdalnego poczucia humoru i podobały mi się. Tego samego spodziewałam się po lekturze najnowszej powieści autora: "Slapstick, albo nigdy więcej samotności!"

Fabuła książki oparta jest na śnie autora. Opowiada on o rodzeństwie brata i siostry tak ściśle związanych ze sobą, że nie są w stanie myśleć samodzielnie po oddaleniu. Ich inteligencja rośnie wielokrotnie kiedy złączą głowy, na czymkolwiek miałoby to polegać. Dzieci są bardzo samotne, rodzą się w jakiś sposób zdeformowane i nazbyt wielkie, czym budzą wstręt otoczenia. Odrzucają ich nawet rodzice, pozostawiając w oddalonej siedzibie pod opieką służby.

Dorastający Wilbur poszukuje sposobu na pozbycie się samotności, zarówno w sensie jednostkowym, jak i w sensie problemu społecznego. Uznawany za idiotę bohater ku zdumieniu otoczenia kończy studia i rozpoczyna karierę polityczną. W końcu zostaje prezydentem Stanów Zjednoczonych. Ironia życia, nieprawdaż? Jako głowa państwa Wilbur proponuje stworzenie sztucznie powiększonych rodzin. Co z tego wyniknie?

Jest to książka, której przesłanie dociera do czytelnika dopiero po jakimś czasie. Wśród baśniowych, nieprawdopodobnych wydarzeń należy doszukać się ukrytego sensu. Czy można wyrugować ze świata samotność, tworząc sztuczne, odgórnie narzucone prawa? Jak ważna jest rodzina i kogo możemy nią nazywać? Co z ludźmi, którzy rodziny nie mają? Jak silna jest potrzeba łączenia się w grupy, rządzące się swoimi zasadami?

"Wierzyliśmy wówczas w to, w co wierzę nawet teraz: że życie może być bezbolesne, o ile ma się dość spokoju, by w nieskończoność powtarzać kilkanaście rytuałów."

Powieści Kurta Vonneguta nie są łatwą lekturą, i dotyczy to także "Slapsticku". Słodko-gorzkie prawdy o życiu autor przemyca wśród roju absurdów, przekazując niezwykle trafne obserwacje w niby komediowy sposób, lecz jest to śmiech przez łzy. Pisząc, starał się uporać z pustką po śmierci siostry.

Na pewno nie należy traktować jego książek zbyt serio, lecz jako żart i zaproszenie do zabawy. Nie do każdego czytelnika trafi specyficzne poczucie humoru, prezentowane w nich. Myślę, że powieść należałoby przeczytać kilkakrotnie, aby odnaleźć wszystkie ukryte wątki. Nie raz w trakcie lektury z początku mamy wrażenie, że to jakiś stek bzdur, lecz sens słów dociera do nas później.

Nie jest to niestety najlepsza książka Vonneguta, jaką czytałam, lecz powinna spodobać się fanom autora.

"Starzec pisze swą autobiografię. Rozpoczyna ją od słów, które, zdaniem mojego świętej pamięci stryja, powinni wypowiadać sceptycy religijni w formie preludium do swych nocnych modlitw. Oto te słowa: "Do wszystkich zainteresowanych.""

"Hej ho!"

Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.