Wyprawa po Smocze Jajo recenzja

„Wyprawa po smocze jajo” to humorystyczna opowieść fantasy, w której absurd i satyra idą w parze z przygodą. Głównym bohaterem jest Orald Cherlawy – rycerz, który nie grzeszy ani siłą, ani rozumem. Towarzyszy mu giermek z przypadku, Manfrod (którego Orald uparcie nazywa Frodem), znacznie bardziej rozsądny i krzepki od swojego pana. Ich relacja stanowi jeden z głównych źródeł komizmu – to Manfrod posiada cechy godne rycerza, czyli sprawność bojową i inteligencję, podczas gdy Orald zachowuje się raczej jak kandydat na giermka, i to taki, który niezbyt dobrze rokuje. Nie tylko nie radzi sobie z walką, i miecz ledwo utrzyma, a jego beztroska głupota sprowadza na nich kolejne kłopoty.

Dodatkowym elementem humorystycznym jest drażliwość Oralda – za wszelką cenę chce podkreślić swoją rycerską wyższość, mimo że Manfrod znacznie go przewyższa pod każdym względem. Gdy giermek poprawia jego liczne językowe potknięcia, Orald natychmiast się obraża i jeszcze mocniej podkreśla swoją klasową przewagę, choć zupełnie nie ma ku temu podstaw. To sprawia, że jego postać staje się jeszcze bardziej groteskowa.

Nie brak tu także innych barwnych bohaterów. Na przykład Gotard, który ma irytujący zwyczaj zdrabniania słów, nawet w zupełnie niepasujących momentach. Z kolei Filip, wraz z Gotardem odbity z klasztornych lochów, okazuje się kimś zupełnie innym, niż można by się spodziewać. Co ciekawe, obaj całkiem nieźle radzili sobie z ucieczką jeszcze zanim nadeszła „pomoc”.

Styl autora cechuje lekkość i duża swoboda narracyjna – momentami zwraca się on bezpośrednio do czytelnika. Widać też, że książka została napisana z pasją, choć powstała wiele lat temu, gdy autor był nastolatkiem. Z jednej strony wrażenie robi imponujący zasób słownictwa jak na młodego człowieka, z drugiej uwagę zwraca obecność humoru, który miejscami skręca w stronę młodzieżowych, wręcz toaletowych żartów. Całość można określić jako pastisz fantasy, gdzie nie brakuje też humoru sytuacyjnego, zwłaszcza opartego na nieporadności Oralda.

A tytułowe smocze jajo? Misja Oralda i Manfroda polega na wykradzeniu go, zanim smok zdąży się wykluć, i dostarczeniu zdobyczy królowi Rudigarowi. Jak to w baśniowych historiach bywa, po drodze pojawi się też księżniczka.

Choć książka ma swoje zabawne momenty, trudno nawiązać bliższą więź z bohaterami. Są raczej obiektami żartów niż postaciami, którym można by kibicować. Ich wady nie są równoważone przez żadne szczególnie pozytywne cechy, co sprawia, że łatwo się z nich pośmiać, ale trudno ich polubić. „Wyprawa po smocze jajo” to raczej lekka, parodystyczna przygoda niż klasyczna opowieść fantasy – idealna dla tych, którzy lubią zabawę konwencją i groteskowy humor.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.