Sąsiednie kolory recenzja

Z twórczością Jakuba Małeckiego nigdy nie było mi po drodze. Kilka lat temu przeczytałam jedną jego książkę i choć nie miałam do niej większych zastrzeżeń, to nie do końca przypadła mi ona do gustu. Najnowsza powieść, „Sąsiednie kolory”, zaintrygowała mnie zarówno okładką, jak i opisem, więc nie zastanawiałam się zbyt długo i zdecydowałam na lekturę z nadzieją, że być może tym razem podzielę opinie fanów autora.

Jest rok 1926. Krystian Dzierzba pracuje jako stolarz w niewielkim Kole. Głównie produkuje trumny, i to one przynoszą mu największe zyski. Właśnie rozpoczyna pracę nad trumną dla Iwony, kobiety, która rzekomo umarła z tęsknoty. Syn miejscowego lekarza, nękany wspomnieniami, po raz kolejny staje na moście i próbuje skoczyć, Leokadia od lat próbuje zapomnieć o swojej żałobie. To właśnie tęsknota oplata swoimi mackami całą społeczność Koła. Kiedy pewnego dnia córka Krystiana podsłucha rozmowę i wyruszy do lasu w poszukiwaniu Diabła, losy bohaterów nieoczekiwanie się przetną, a oni sami staną przed decyzjami, które zmienia ich życie.

„Jeśli oczyścić czas z tego, co na nim zalega, widać wyraźnie jego kształt, wszystkie te zgrubienia, przetarcia, rysy i otwory”.

Wciągnęła mnie ta historia i zaskakująco dobrze mi się ją czytało. Przyjemny i lekki styl autora w połączeniu z językiem, jakim się posługuje, niewątpliwie może zahipnotyzować czytelnika. Autor stworzył niesamowicie klimatyczną powieść, od której aż biło prawdziwą urokliwą wsią, jej codziennością i sielskim życiem. Bardzo nostalgiczna fabuła, która na swój sposób intryguje czytelnika, wzrusza i zachwyca.
Jakub Małecki w swojej historii poświęca dużo miejsca trudnym tematom, między innymi depresji, czy próbom samobójczym. Są to dość wrażliwe tematy, jednak autor podszedł do nich z wyczuciem i delikatnością. Kartkując kolejne strony czuć wylewający się z nich smutek, ból i żal.
„Sąsiednie kolory” to piękna powieść przepełniona smutkiem, tęsknotą, bardzo nostalgiczna i skłaniająca do refleksji. Jestem pod ogromnym wrażeniem tej powieści, nie spodziewałam się, że aż tak mnie, zachwyci. Mocno zachęcam do lektury, choć doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że nie wszystkim przypadnie ona do gustu.