Coffee on Ice recenzja

„Bo przecież pewne rzeczy mogą trwać wiecznie.”

Mason sądził, że gorzej być nie może już być, po przegranym sezonie i niezdobyciu pucharu, ale los postanowił go zaskoczyć. Bo właśnie on i jego drużyna dowiedzieli się, że będą mieć nowego trenera i to kogoś z jego przeszłości. Po sześciu latach będzie musiał stanąć twarzą w twarz z kimś, kogo zawiódł, bo uniósł się honorem. I tym samym sposobem do jego życia wraca Avery, córka trenera, z którą kiedyś łączyła go przyjaźń i którą traktował jak siostrę. Tylko teraz Avery nie ma czternastu lat, a dwadzieścia i jest piękną kobietą, która przeżyła piekło i skrywa tajemnicę, o której mało kto wie. Zniknięcie Masona bardzo zraniło kobietę, teraz będą mogli na nowo nawiązać relację, ale nie będzie ona już tylko przyjacielska. Tylko pełna napięć i wyzwań, którym muszą stawić czoła. Jak zachowa się Mason, gdy pozna prawdę o tym, co spotkało kobietę? Czy zdobędzie serce Avery i kogoś, kto jest jej bliski?

„Coffee on Ice” okazał się wciągającym romansem z motywem slow burn. W którym dostałam mieszankę emocji, napięcia, strachu, bólu oraz sportowej rywalizacji. Zostały w niej poruszone trudne i ciężkie tematy, takie jak gwałt, przemoc fizyczna i psychiczna oraz zmącanie się. Bohaterowie mają ze sobą wiele wspólnego, mimo że różnica wieku między nimi to 9 lat. Oboje wykazują się ogromną dojrzałością i mądrością. Mason małymi krokami zdobywa serce Avery i pewnego małego chłopca. To, co robił, jak postępował, sprawiało, że nie można było go nie obdarzyć sympatią. Oboje musieli się zmierzyć ze swoimi demonami i wątpliwościami, ale dla miłości i szczęścia warto, jest zawsze podjąć ryzyko. Oczywiście pojawili się również zwariowani przyjaciele, którzy wywoływali uśmiech. Do tego bardzo dobrze oddała całą atmosferę i rywalizację w hokeju. Autora idealnie budowała napięcie pełne emocji, a dzięki lekkiemu stylowi czytanie tej książki było czystą przyjemnością. W niektórych momentach jest wzruszająca, a w niektórych wywołuje ból i smutek, ale również daje nam nadzieje. Więc kilka razy łezka w oku się zakręciła. Bo przecież w dążeniu do szczęścia nic nie może nas powstrzymać.