Rozmowy z psychopatami. Podróż w głąb umysłów potworów recenzja

Słynny kryminolog Christopher Berry-Dee po raz drugi zabiera czytelnika w podróż w głąb umysłów potworów - tym razem jego książka nosi tytuł „Rozmowy z psychopatami”, w której dokonuje studium wynaturzonych morderców. Jak mroczny okaże się świat bezlitosnych przestępców?

Autor upodobał sobie metaforyczne stwierdzenie „słonie latają, ołowiane kule odbijają się od ziemi jak piłeczki, a wszystkim rządzą wróżki”. Opisywało ono absurd świata, w jakim żyją psychopaci. Przeczytawszy je pierwszy raz uznałam te odniesienie za całkiem barwne, a już na pewno oryginalne. Jednak wyrażenie to w książce zostało powtórzone w całości lub fragmentami aż 8 razy, co dla mnie było dużą przesadą. Językowe porównania autora momentami wydawały mi się co najmniej niestosowne. Rozumiem przekaz słów „gówno trafiło w wentylator”, ale czy wypada używać takiego sformułowania, kiedy stronę wcześniej pisało się o ofierze brutalnej zbrodni? Podobnie ma się sprawa z nielicznymi, ale jednak, próbami kończenia rozdziałów „miłym akcentem”. Nie sięgałam po tę pozycję po to, by czuć się miło. A już na pewno nie czuły się tak znajomi czy rodziny ofiar, jeżeli sięgnęły po tę pozycję. Zresztą pokrewieństwo czy jakakolwiek zażyłość ma tutaj małe znaczenie. Chodzi o zwykły takt, którego autorowi zwyczajnie zabrakło.

Sądzę, że czytelnik, w momencie, kiedy zabiera się za lekturę wybranej przez siebie książki nie jest zainteresowany ograniczeniami, jakimi wydawca obarczył autora. Christopher Berry-Dee wielokrotnie wspomina, iż na pewne sprawy wydawca mu nie pozwala, a na opis niektórych zagadnień zabrakło mu miejsca z powodu ograniczenia znaków. Brzmi to jak skarga i tłumaczenie dziecka, a nie postawa dorosłego, wykształconego człowieka.

Kolejną wadą tej pozycji jest to, że autor niestety czasami zapominał, że nie pisze książki o sobie, a o psychopatach. Narcyzm wylewał się tutaj rwącymi strumieniami, co nie miało miejsca w „rozmowach z seryjnymi mordercami”. Obie książki dzieli jednak 14 lat, najwidoczniej był to wystarczający czas, w którym autor obrósł w piórka. Wzbogacanie kontekstu sytuacyjnego słowami „gdzie jedliśmy stek z frytkami” lub „gdy pływaliśmy razem w basenie” również nieszczególnie przypadło mi do gustu.

Być może cierpię na pewnego rodzaju masochizm, jednak po kolejne pozycje autora sięgnę kierowana ciekawością, czym tym razem zaskoczy mnie wspomniany wcześniej kryminolog. W recenzowanej książce można było znaleźć odrobinę wartości merytorycznej, choć dopiero po gruntownym przesianiu jej przez sito oddzielające wiedzę od zbędnego monologu i popisu megalomaństwa.