Rozbite lustro recenzja

Ta historia skłoniła mnie do refleksji na temat ulotności i przemijania.
Wszystko jest chwilą - czasem smutną i bolesną, czasem ciepłą i radosną, ale zawsze tylko chwilą.
Nic nie jest dane człowiekowi na zawsze, a ludzkie losy wiodą krętymi ścieżkami. Emocje i uczucia nie mogą być proste, a relacje między ludźmi bywają zawiłe. Wszystko jednak przemija, a wspomnienia zaciera czas. Nawet mury okazałej budowli, która była świadkiem radości i smutków wielu pokoleń, z biegiem lat kruszeją i popadają w zaniedbanie. Ogrody zarastają chwastami i dziczeją, przemijając wraz z historią swoich mieszkańców.

"Rozbite lustro" autorstwa Meriè Rodoreda to saga rodzinna, której akcja rozgrywa się w Barcelonie. Autorka subtelnie maluje portret trzech pokoleń bogatej hiszpańskiej rodziny, dbając o każdy szczegół.
Postać Teresy Goday spaja tę historię, prowadząc nas przez losy barcelońskiej arystokracji.
Teresa Goday, piękna kobieta o niskim statusie społecznym, zdobywa salony dzięki małżeństwom z wysoko postawionymi i zamożnymi mężczyznami.
Z drugim mężem buduje przepiękny dom, który ma wypełnić się śmiechem i radością. Jednak los przynosi ból i smutek, a skrywane tajemnice komplikują i tak trudne relacje.
Historia rozpoczyna się pod koniec XIX wieku i kończy w czasach rewolucji oraz wojny domowej, które zamykają rozdział dobrostanu. Wojna to najgorsze zło, zmienia ludzi i porządek świata. W powieści poznajemy losy Teresy, jej dzieci i wnuków. Jest coś magnetyzującego w tej opowieści oraz w formie w jakiej została napisana. Niektóre momenty na stałe stworzyły żywe obrazy w mojej wyobraźni, pozostaną ze mną na dłużej. Subtelnie niedopowiedzenia zmusiły mnie do uzupełnienia luk w narracji.
Przepiękne wydanie sprawiło, że nie mogłam przejść obojętnie obok tej lektury, a w efekcie czuję się w pełni usatysfakcjonowana.
Lubię podglądać bohaterów literackich w ich codziennym życiu, przemierzając przez różnorodność światów, kultur i epok, które otwierają okna do lepszego zrozumienia innych i odkrywania sensu życia.
Urzekające jest to, jak precyzyjnie i bez sentymentów autorka odsłania życie wewnętrzne swoich bohaterów, często jedynie za pomocą starannie skonstruowanego zdania - to umiejętność, którą posiedli tylko najlepsi.