Mój drugi brzeg recenzja

To chyba nie jest książka dla młodych ludzi, oni jeszcze nie mają świadomości, że każdego dnia zbliżają się nieuchronnie do drugiego brzegu, na którym znajdzie się prędzej czy później każdy człowiek. Dla mnie, 60-latka, już tak. Jestem już w fazie życia, w której ma się zdecydowanie więcej wspomnień niż planów na przyszłość. A że nie znam wielu podobnych książek, zatopiłem się w słuchaniu audiobooka w pięknej interpretacji Wiktora Kaźmierczaka.

Pan Janek ma 80 lat i po wypadku, który na jakiś czas odebrał mu zdolność mówienia, budzi się w domu opieki. Ma szczęście, bo to dobry dom, z życzliwym i kompetentnym personelem od salowych aż po lekarza i rehabilitanta. Snuje tu swoją opowieść, relacjonując codzienność tego przybytku, a także wspominając swoje życie, głównie zaś relacje z kobietami – żonami i nie tylko. Pobyt pana Janka w domu opieki trwa około roku, potem następuje pięknie opisana scena jego umierania. I coś po niej…

Kto pomyśli, że to jakieś ględzenie starego dziada, będzie miał tylko w niewielkiej części rację. Owszem, pan Janek cieszy się teraz drobiazgami, choćby kawałkiem ciasta albo partią szachów z sąsiadem z innego pokoju. Ponieważ zachowuje pełną trzeźwość umysłu, a przez większą część książki także sprawność fizyczną, nie stroni od pomagania innym – w tym młodszym, którym chętnie służy umiejętnością słuchania i dobrą radą. Głównie jednak kibicuje swojemu synowi, który właśnie układa sobie życie z kobietą.

Jest to jednak przede wszystkim opowieść o życiu, także młodych ludzi, którzy na swojej drodze popełniają nierzadko błędy. Chciałoby się u schyłku życia pozamykać wszystkie sprawy, zabliźnić doznane i wyrządzone rany, wybaczyć i uzyskać wybaczenie. Pan Janek jest niewierzący, ale coraz częściej zastanawia się nad tym, jaki jest drugi brzeg jego prywatnego Styksu i kto go tam powita.

Swoistym bonusem od pisarza dla czytelnika są „rozmowy”. To już zapisy spotkań na drugim brzegu, gdy pan Janek załatwia niezałatwione, czasem bolesne sprawy, a także łączy się ponownie z utraconą przed laty w wypadku ukochaną żoną, z którą tym razem nic go już nie rozdzieli. Może to sny, może to marzenia, a może faktycznie przekaz z drugiego brzegu – miejsca, w którym jest spokój, czas, a także możliwość odnalezienia i potajemnego odwiedzania tych, którzy nadal żyją, a z którymi nie miało się kontaktu.

To spokojna, pogodna opowieść, choć jej bohaterem jest człowiek, któremu w życiu nie wszystko ułożyło się tak, jak by tego pragnął. Zwykły człowiek, nie żaden superbohater. Jest pewna kolej rzeczy, której nikt z nas nie umknie.

Ja też chciałbym w porę pozamykać wszystkie sprawy, a na drugi brzeg przejść spokojnie i w poczuciu spełnienia. Pewnie mi się to nie uda, pracowałem nad tym, by się nie udało – cóż… No i tego spokoju opisanego w książce chciałbym potem zaznać.

Oczywiście jeśli jest jakieś potem.