Szafarz recenzja

Aleście nagwiazdkowali tej książce! Ja nie będę aż taki hojny. Owszem, podobała mi się, ale wszystko w pewnych granicach.

Komisarza Lichego spotykamy jako nieprzytomnego, zarzyganego pijaka, leżącego gdzieś na ziemi. Obok niego kręci się pies. Lichy, aktualnie na zawinionym, bezterminowym urlopie, zostaje przywrócony do służby w tajnym zespole prokuratorsko-policyjnym. Jego zadaniem jest ujęcie zabójcy, który co roku w sylwestra pozostawia gdzieś nagie zwłoki młodej kobiety, trzymającej w rękach odciętą głowę – ale nie swoją, lecz poprzedniej ofiary.

Lichy to człek specyficzny. Ma za sobą trzy próby samobójcze i jest przesiąknięty autodestrukcją. O chęci, by umrzeć, pozwala mu zapomnieć jedynie praca, na której skupia się bez reszty. To jednak do czasu, bo wielką rolę w jego życiu odegra mały biało-czarny kundel. Opisanie przyjaźni człowieka z psem i odwrotnie jest wielkim atutem „Szafarza”, a także kolejnej powieści o Lichym – „Chrzciciela”. Za to duży plus. Za gadającego psa też, pewne rzeczy można wybaczyć, a są po prostu sympatycznym przerywnikiem w tej ponurej śląskiej powieści.

Nie dam natomiast plusa za erotykę, którą ta książka jest nasycona. Nie mam nic przeciwko scenom seksu w literaturze, ale co za dużo, to niezdrowo. Ponadto bohaterowie „Szafarza” zachowują się pod tym kątem dość dziwnie. No bo jaki czytelnik uwierzy, że młoda kobieta, która cudem uniknęła gwałtu ze strony kolegi z pracy, zaraz potem, w środku nocy jedzie do mieszkania innego kolegi z pracy, a tam zrzuca sweter i bluzkę, po czym topless rzuca się na gospodarza, chcąc z nim spółkować? A kto dotrwa do końca, ten zapewne zdziwi się, z kim i dlaczego w Grande Finale bzyka się Lichy, jeszcze do niedawna tkwiący w kilkuletniej abstynencji seksualnej.

Sama fabuła też jest niesamowita. Ilekroć myślę sobie, że wymyślono już wszystkie motywy seryjnych zbrodni, tylekroć dowiaduję się, że zawsze ktoś stworzy kolejny, jeszcze bardziej absurdalny. Ponieważ w Polsce seryjnych zabójców od dawna już nie ma, autorzy wymyślają piramidalne bzdury, żeby ich stworzyć, a ich działanie jakoś uzasadnić. Brudnik się z tym zadaniem uporał, ale do jakiego stopnia ta historia jest wiarygodna? Do żadnego.

Natomiast postacie są wyraziste, a Lichy oczywiście najbardziej, choć drugoplanowi aktorzy tego spektaklu niewiele mu ustępują. Nie przekonuje mnie jednak jego historia, a w niej rozstanie z miłością 32-letniego życia Różą. Wiele wyjaśnia się dopiero w „Chrzcicielu”, więc rozpoczynającym przygodę z Brudnikiem od „Szafarza” radzę powstrzymać się od sądów i wykazać cierpliwość.

Na pewno warto zaliczyć tę powieść w formie audiobooka, bo Mariusz Bonaszewski czyta go znakomicie.