Puste gniazdo recenzja

Bardzo lubię spotkania z inspektor Petrą Delicado, bohaterką cyklu kryminałów Alicii Gimenez-Bartlett. Pani inspektor to osoba z charakterem; najlepiej może charakteryzuje Petrę jej zwierzchnik, komisarz Coronas: „nie ma kobiety, która bardziej mnie denerwuje niż ona: jest kłótliwa, uparta, sarkastyczna, nie uznaje autorytetów, a na dodatek (…) szalenie wkurzająca.” Wszystko to święta prawda, a jednak trudno tej pani nie polubić, to świetna policjantka: silna, niezależna, wiedząca czego chce, a przy tym kobieca (czasami). A jej relacja z partnerem, podinspektorem Garzonem, to już istne cacko. Oboje to silne charaktery, oboje cholerycy, pracuje im się świetnie, ale częste kłótnie są nieuniknione, znakomicie autorka opisuje ich złożone stosunki. Przykład ich dialogu: „Spojrzał na mnie z sarkazmem. - Wie pani, dlaczego lubię z panią pracować? - Nie mam zielonego pojęcia. - Bo nie będę tęsknił za służbą, kiedy już pójdę na emeryturę.”

W tym tomie, który zaczyna się tak, że mała dziewczynka kradnie pani inspektor pistolet, nasza para tropi przestępstwa przeciw dzieciom: pornografia dziecięca, zmuszanie dzieci do prostytucji i podobne rzeczy, okropny to i wstrząsający świat. Nic dziwnego, że Petra czuje się źle, zbytnio przeżywa śledztwo, które zresztą idzie opornie, jak krew z nosa, w sumie ciągnie się rzecz trochę, ale tak jak ciągnie się śledztwo.

Przy okazji poznajemy problemy sercowe Petry i jej najbliższych współpracowników, ci ludzie ciągle coś robią na tym odcinku: rozstają się, zakochują, wiążą węzłem małżeńskim, ruch w interesie aż miło patrzeć. A nasza bohaterka to kobieta wyzwolona, mówi: „Nie po raz pierwszy miałam przyjaciela, z którym pozwoliłam sobie trochę pobaraszkować, ale nie zmieniało to sposobu życia, jaki wybrałam – spokój, delektowanie się samotnością i żadnej miłości” I jeszcze inny pyszny cytat: „moje pokolenie odczuwało zawsze szczególny pociąg do seksu, wykorzystywanego terapeutycznie. Czy jest coś bardziej pocieszającego, niż miłe spędzenie czasu w łóżku?”

A w tle mamy Barcelonę, ale nie tą z bedekerów, czy tras turystycznych tylko podejrzane dzielnice, nędzne bary, nieciekawe typy ludzkie. To też interesujący obraz.

Książka nie jest tak dobra jak 'Śmiertelny talk show' tej samej autorki, za dużo tu dłużyzn, ale i tak dostaliśmy bardzo dobry kryminał. Alicia Gimenez-Bartlett z pewnością zasługuje na większe uznanie.