Kuba Wojewódzki. Nieautoryzowana autobiografia recenzja

"Czasy się zmieniają, ale Pan zawsze jest w komisjach" - cytat z "Psów" przyszedł mi do głowy po wysłuchaniu książki Kuby Wojewódzkiego, bo pan Kuba od dobrych dwudziestu lat kojarzy mi się głównie ze wszelkiej maści konkursami talentów i na tym zbudował swoją medialną markę. Uczciwie trzeba przyznać, że showman z niego wybitny: elokwentny, kontrowersyjny, wzbudzający emocje. Jego radiowe poranki, prowadzone wspólnie z Michałem Figurskim, to była klasa sama dla siebie, pierwsze lata jego telewizyjnego show również, obecnie podcast prowadzony do spółki z Piotrem Kędzierskim wyróżnia się na tle tych wszystkich Żurnalistów. Szkoda tylko, że napisał tak denną książkę.

Wojewódzki nie może się zdecydować, czy chce być Hrabalem czy Woodym Allenem czy może jednak Jeremym Clarksonem. Schowany za gardą z cytatów zaczerpniętych od autorytetów, raz po raz atakuje czytelnika to penisem, to jakąś złotą myślą o "tym kraju", to znowu nieśmiesznym żartem rodem z arsenału stryjkowo-imprezowych sucharów. Niby otwiera się przed czytelnikiem opisując swoje dzieciństwo czy kolejne romanse, ale nie wykracza poza swój medialny wizerunek. I ok, bo tego się spodziewałem, wszystko byłoby w porządku, gdyby to co finalnie dostałem, nie było tak cholernie męczące w odbiorze. Książki czytanej raczej bym nie strawił, czytany przez Wojewódzkiego audiobook jeszcze jakoś wchodzi.

"Nieautoryzowana autobiografia" ma kilka jasnych punktów. Ogólne spojrzenie na światek naszych celebrytów, cięty język w opisach medialnych gwiazd w pełni zaspokoił mojego wewnętrznego plotkarza i żądzę sensacji. W kontrze do Wojewódzkiego cynika staje Wojewódzki sentymentalny: ciepłe opisy Anny Przybylskiej czy Agnieszki Chylińskiej. To jednak wyjątki w morzu nieśmiesznych żartów z brodą i głównie średnio udanych gierek słownych.

Czy dowiedziałem się czegoś ciekawego z tej autobiografii? Może poza kilkoma smaczkami ze świata radia i telewizji, niebardzo. Czy była to dobra rozrywka? Kilka trafnych uwag i średnio jeden dobry żart na dziesięć prób to niewiele. Czy wreszcie dowiedziałem się czegoś o Kubie Wojewódzkim nadto co mieści się w jego medialnym wizerunku - w sumie nawet na to nie liczyłem. Jest kontrowersyjnie, ale wszystko w ramach przyjętej konwencji, jest pseudointelektualnie, z masą cytatów z samego siebie i Jana Nowickiego, jest też dużo o podbojach miłosnych, tylko wszystko to jakieś bezbarwne i przejrzałe. Jeśli naprawdę chcecie dowiedzieć się czegoś o Wojewódzkim to polecam poświęconą mu serię na Podcastexie.