Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza recenzja

Dla mnie "Dziewczę" to bardziej opowiadanie niż powieść, z uwagi na to, iż nie zawiera wnikliwej charakterystyki postaci, jak i nie opisuje gruntownie problemów bohaterów. Nawet o miłosnych poczynaniach młodych niewiele tu przeczytamy. Jednakże mając na uwadze, iż jest koniec XIX wieku, a życiem rządzą konwenanse, a do tego surowa obyczajowość danego rejonu, to nie powinniśmy się temu dziwić. Za to jest trochę sielskich fotografii zaprezentowanych w sposób naturalistycznych. I w tym względzie "Dziewczę" nawet przywiodło mi obrazy z naszych "Chłopów" (których - wstyd się przyznać - nie doczytałam). Z tym że Reymont trzyma się realiów polskiej wsi, a u Norwega miałam wrażenie, iż opisy czasem ocierają się wręcz o magię. Może to za dużo powiedziane, ale są momenty, w których odbierałam takie oderwanie od rzeczywistości, gdzie ludyczność przez swe nawiązania staje się nieco bajkowa. 
 
 Poza swojskością, folklorem oraz opisem ówczesnych wartości na plus zasługuje jeszcze wspaniały język z epoki. Co też jedni docenią, innych może zmęczyć. Natomiast relacje między bohaterami czy ukazanie sylwetek postaci jest mało wyraziste. Autor podejmuje się opisu uniwersalnych problemów, które dotykają ludzi w dowolnym czasie i bez względu na pochodzenie, ale dla mnie jest to za mało treściwe. Niby to jest ta sławna skandynawska lapidarność, gdzie uczucia schodzą na plan dalszy, by w szerszym aspekcie pokazać tło obyczajowe, prawa rządzące ludźmi w danym czasie. Surowość krajobrazu idealnie współgra z mentalnością człowieka i to tworzy harmonijną całość i w pełni do mnie przemawia. Lektura zawiera wszystko, co w życiu człowieka wydaje się być ważne, ale to chyba forma przedstawienia nie zaspokoiła w pełni moich oczekiwań.
 
 Niezwykle trudno ocenić książkę, która w swoim czasie mogła stanowić wzór i wytyczać drogi innym pisarzom. Nie mogę powiedzieć, że spotkało mnie niemiłe zaskoczenie, jedynie czuję niedosyt, pewne braki w uchwyceniu wizji autorskiej. Mam też świadomość, iż pragnąc bardziej rozbudowanej formy przy pomocy kolejnych opisów i nagromadzenia detali, zaburzyłabym tylko płynnie wiodącą nas ścieżkę wśród trudów życia w zgodzie z naturą, religijnymi nakazami i obyczajowością.
 Na pewno warto zatrzymać się przy tym Autorze, jeśli chcemy lepiej poznać i zrozumieć kulturę oraz naturę człowieka północnego regionu Europy.