Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza recenzja

Są powieści... Opowiadania, czy nawet reportaże, które od pierwszych zdań porywają w jakiś zaskakujący sposób. Coś mają w sobie pierwsze zdania takiego, że budzi się w nas pasja czytania, ciekawość i jakieś wyciszenie emocji. Tak jest z "Dziewczęciem ze słonecznego wzgórza" skandynawskiego pisarza, który tworząc niewielką książkę, stworzył arcydzieło, które odsuwa w cień ogrom innych znacznie większych i popularnych.
Tu nie ma krzyku, nie ma pchania się na półkach bibliotecznych. Tu jest spokój, pokora i jakaś cierpliwość.

Dwa opowiadania - ALE jakie! Niebywałe.
Dwa opowiadania, niby proste, niby osadzone pośród wioskowej społeczności, ale ileż w nich głębi, ileż mądrości, ileż spostrzeżeń. Ileż myśli i zadumy nad pięknem życia, nawet gdy to życie pięknego nie przypomina. Ludzie dziękuję za każdy dzień, każdy zbiór z pola, każdy obiad i każdy uśmiech innego człowieka. Tu ludzie mają marzenia...

Gdy skończysz czytać pierwsze opowiadanie zrób sobie przerwę, nie zaczynaj lektury kolejnego. Gdy skończysz, pomyśl, zastanów się nad przewrotnością życia i tego, co ono daje, a czego pragnęliśmy. Popatrz na ludzi w nieco odmienny sposób niż dotychczas. Mogłabym nawet rzec - pochyl głowę na widok każdego człowieka, jakiego spotkasz na swej drodze. Z kart opowiadań wyczytasz, że bez względu na to, czy jesteś bogaty, czy najedzony i niespracowany o wypielęgnowanych dłoniach, możesz być ułomny duchowo i emocjonalnie. Możesz być pustynią uczuć. Często bowiem prości ludzie, rolnicy i ci, którzy żyją z tego, co im urośnie czy to w polu, czy w oborze, że ci ludzie mają o wiele głębsze życie wewnętrzne, niż państwo miastowi. Że ktoś, kto bawi się w sobotnie wieczory na potańcówce, to nie głupek wioskowy, czy szukający okazji do picia prostak. Nie. To człowiek, który chce chwilę odpocząć, popatrzeć na bawiące się dziewczyny, czasem nawet nic nie mówić i postać. Ale to tu rodzi się i miłość i poszanowanie i wdzięczność do wszystkiego. W tej prostocie tkwi sens i głębia i bogactwo przeżyć.

Historia z tych opowiadań może mieć miejsce wszędzie.

Te słowa, z jakich je zbudowano są wyśmienite. Osiadają w duszy i żyją w niej. Na książka pozostaje w pamięci, jak mało która.
Ta ksiązka wymaga przytulenia.