Dziwna pogoda recenzja

Po przeczytaniu "Upiorów XX wieku" powinnam lepiej przemyśleć, czy aby na pewno warto zwracać uwagę na krótsze formy w wydaniu Joe Hilla. W przypadku "Dziwnej pogody" to już nie kilku, czy kilkunastostronicowe opowiastki, ale cztery nowele, bogatsze w słowa, ale czy w treść?

"Zdjęcie" zaciekawia, lekko elektryzuje i wprawia w oczekiwanie na jakiś mocniejszy moment. Oczekujemy niemal od początku, że stanie się coś, coś takiego jak tąpnięcie w śląskiej kopalni. A po przeczytaniu pojawia się jedynie myśl: to już koniec? Podoba mi się pomysł na fabułę, miejscami jest ciekawie, choć przy tym niemiłosiernie ciągnie się jego akcja. Mocniejsze punkty są serwowane zbyt delikatnie, by poczuć drżenie emocji. Możliwe, że tak miała być i czytelnik dostaje równomiernie rozłożone doznania, zaledwie zaciekawienie, ale na tyle, by nie odłożył książki. Przecież dostaje wyjaśnienie, konkluzja jest jasna. Koniec.
"Naładowanego" trzeba potraktować jako typową amerykańską sensację, w której zapał do broni palnej dyktuje działania bohaterów. Co wywołuje u mnie zdumienie? Akcja przebiega do rzeczy, dobrze się czyta, trudno temu tekstowi coś zarzucić pod względem formalnym; treść się obroniła.
"Wniebowzięty" z lekką nutą fantazji idącą w kierunku kiczu. Można przyjąć, że bohater po oddaniu skoku ze spadochronem i wylądowaniu nie tam gdzie oczekiwał przechodzi tak silne załamanie nerwowe oraz ma świadomość, iż może umrzeć, że ma majaki, omamy, a może nawet śni.
Prawdopodobnie "Deszcz" miał stanowić postapokaliptyczny obraz, gdzie natura (a może obcy) zsyła lodowaty, śmiercionośny deszcz, który jak metalowe szpile rani ludzkie ciała, niszczy samochody, domy. Rozpoczyna się od wielkiego bum, a potem z każda kolejna stroną jest coraz słabiej i trudno dowlec się do końca tej - według mnie - najnudniejszej opowieści.

Grozy w treści nie doświadczyłam. Możliwe, że gdyby się bardziej wysilić i odczytać "Zdjęcie" jako historię niosącą w sobie słabo wyeksponowany, ale mroczny potencjał, to byłoby zaliczone. Trzeba jednak przyznać, że całości brakuje napięcia, opowieści są przydługie, bohaterowie myślą, filozofują, myślą i tak w kółko. Trudno powiedzieć, żeby nowele miały w sobie coś charakterystycznego, przykuwały jakimś elementem, który buduje akcję lub klimat historii od początku do końca. Hill znalazł ziarenko pomysłu na każdy tekst, ale nie na tyle go rozwinął, by zbudować interesującą opowieść. Ta się rwie, gubi się motyw przewodni, przemyślenia rozpraszają, a w dalszej konsekwencji nudzą i zniechęcają do kontynuacji. Najbardziej stabilny w tym względzie wydaje się być "Naładowany", gdzie ciekawość czytelnika utrzymuje się mniej więcej na tym samy poziomie, nie to co fundowane spadki i wzloty w "Zdjęciu". I tylko dziwnie zaskakująca pogoda, pojawiające się anomalie w każdej opowieści są tu jakimś łącznikiem, więc można przyjąć, iż tytuł tomu broni się najlepiej.
Zaczynam się obawiać czy Joe Hill napisał coś więcej poza "Rogami", co było by w stanie mnie jeszcze zaciekawić, a może i zaskoczyć przemyślaną fabułą.