Żelazna zbrodnia recenzja

Pierwszy tom cyklu Agaty Polte zrobił na mnie naprawdę dobre wrażenie, nawet jeżeli od kilku miesięcy towarzyszy mi przeświadczenie, że mafii na książkowym rynku jest odrobinę za dużo. Ciężko jest wymyślić coś oryginalnego, spójnego, co wciągnie czytelnika i pozostawi go ze złamanym sercem, ale i satysfakcją po udanej lekturze. Pani Polte zdążyła udowodnić, że dobrze czuje się w zabawie z emocjami, w humorze i niespodziewanych zwrotach akcji.

Brynn nie jest moim ulubionym typem bohaterki, ale w romansach typowo mafijnych nie jest to dla mnie żadną nowością. Rzadko pojawiają się tam kobiety, które naprawdę lubię albo które przynajmniej mnie nie irytują. Historia Brynn i argumenty przemawiające za jej takim, a nie innym zachowaniem, zostały dobrze przemyślane i zaprezentowane w naprawdę ciekawy sposób, ale problem stanowi dla mnie właśnie wspomniane już zachowanie. Bohaterka teoretycznie silna, zadziorna, nieufna wobec ludzi i świata, w rzeczywistości wypada mało wiarygodnie.

Dużo bardziej przemówiła do mnie postać Mattheo, choć i tutaj nie mogę powstrzymać się przed drobnym ,,ale”. Bohater bardzo schematyczny, taki, jakich na rynku jest już naprawdę sporo. Nieprzyzwoicie seksowny, obrzydliwie bogaty, rodzina jest dla niego najwyższą wartością. Tutaj sytuację jednak znów ratuje jego historia i motywacje, które kierują jego działaniami i podejmowanymi decyzjami. Ostatecznie jednak razem wypadają naprawdę dobrze, ich sceny są ciekawe, przepełnione emocjami i napięciem, które w mafijnych erotykach tak bardzo lubimy. Byłam miło zaskoczona, że nie zabrakło tutaj rozmów, poznawania się, wspólnego spędzania czasu. Jest to bowiem element, o którym autorzy często zapominają, skupiając się jedynie na pożądaniu i fizycznej stronie relacji między bohaterami.

Momentami znów czułam się tak, jak gdyby autorka bardzo szybko i jak najdokładniej chciała wyjaśnić czytelnikowi sposób funkcjonowania bostońskiej mafii. Za dużo było tutaj suchych faktów, za mało informacji zbieranych w toku rozmów między bohaterami i wydarzeń. Ostatecznie jednak motyw ten został dopracowany, autorka miała na niego pomysł i skrupulatnie go zrealizowała. Intrygi, tajemnice, zastosowane rozwiązania fabularne – to wszystko sprawiało, że tekst czytało się szybko, a spędzony nad nim czas opiewał w wiele skrajnych emocji.

Jednym bohaterom się kibicowało, innych nienawidziło, chciało się poznać zakończenie, ale jednocześnie czuło się smutek, gdy to nastąpiło. Agata Polte zaserwowała uczuciowy rollercoaster, do którego ja bardzo chętnie powrócę i przez który nie mogę się doczekać kolejnych książek autorki.