Pamiętnik ze starej szafy recenzja

Lata ’90 to coś obok czego nie potrafię przejść obojętnie. Nie tylko urodziłam się równe 30 lat temu, ale przede wszystkim pamiętam życie i dziecięce lata, które zupełnie odbiegają od tego co dzisiaj reprezentuje sobą młode pokolenie. Pamiętam grę w klasy, pamiętam zabawy w piaskownicy, pamiętam wojny na patyki i jeżdżenie na rowerze do zdartych do krwi kolan. Jak to mówią „kiedyś było jakoś tak fajniej”!

Pamiętnik ze starej szafy to opowieść osadzona właśnie w tamtych latach. Nie do końca wszystko zgodne z prawdą, bo czasy PRLowskie wcale takie słodkie nie były, ale mimo wszystko to przecież fikcja literacka,a autorka mogła napisać tam wszystko – nawet, że po drogach jeździły jednorożce 🙂

Historia dziewczyny, która miała nieźle pokręconą rodzinę (któż jej nie ma?!), świetnych przyjaciół i akcje rodem właśnie z lat 90 kiedy to maluchem można było zajechać na kraniec świata i jeszcze dalej! Pełno humoru, bohaterowie przy których płakałam ze śmiechu, historia niby zwykła, ale jakże przyjemna i odprężająca. Ogromną przyjemnością okazały się być tytuły piosenek, które są również nazwami każdego rozdziału – a ja jak to ja – oczywiście przesłuchałam wszystkie i naprawdę była to super rozrywka!

Pani Joanna pisze lekko i przystępnie, a ja lubię takie obyczajówki, której akcja nie zawsze leci na łeb na szyję (nie ma nudy, uprzedzam! Broń Boże!). Spędziłam przy tej pozycji przyjemny, spokojny wieczór, z kubasem kakao i wspomnieniami, zahaczającymi o moje dzieciństwo. Zdecydowanie jestem na tak!