Kwiaty dla Algernona recenzja

Długo szukałam tej książki. Niezmiernie się ucieszyłam, kiedy wreszcie ją zdobyłam. Nie spodziewałam się, że zrobi ze mną to co zrobiła. Choć to fantastyka, to bardzo realna. Choć napisana ponad ćwierć wieku temu, to bardzo aktualna. Niesamowicie wzruszająca. Tak naprawdę - do łez.
Każdy z nas może odnaleźć siebie w jednym z bohaterów - w to nie wątpię, bo ta książka jest o każdym z nas. O tym dobrym i o tym złym. O tym naiwnym i o tym przebiegłym.
Książka o nietolerancji i o dobroci. O naiwności. Czyli po prostu o ludziach. Po przemyśleniu śmiem twierdzić, że gatunek ludzki prędzej czy później wyginie. I to my sami będziemy tego przyczyną. Zresztą chyba już zaczęliśmy. Hmmm… a może jednak nie wyginie? Może w ostatniej chwili się opamiętamy? Ale chyba tylko po to, żeby znów się krzywdzić nawzajem i odsuwać to co nieuniknione, czyli – koniec. Ciągle jednak dążymy do samozagłady.
A swoją drogą to ciekawa jestem, czy „leczenie” zastosowane w tej powieści będzie kiedyś realne? I znów moje przemądrzałe ego nie pozwala mi dopuścić tej myśli do siebie. Bo przecież jako gatunek prędzej się pozabijamy, niż pozwolimy, aby wszystkim nam żyło się lepiej. O, to to nie! Niektórym – i owszem. 

A książka ponadczasowa. Na pewno do niej wrócę.