Mroczna prawda recenzja

I to jest Hunter jaką lubię!

Klasycznie jednocześnie toczą się dwa wątki. Jednym z nich jest wątek studenta, który oskarża swoją wykładowczynię o przemoc seksualną. Z uwagi na charakter sprawy chłopak - ku mojemu miłemu zaskoczeniu - zostaje potraktowany bardzo poważnie. W sprawie pojawiają się jednak nieścisłości, z czasem wszystko miesza się tak, że ciężko jest już stwierdzić, kto jest w tym wszystkim sprawcą, a kto ofiarą. A gdy już wszystko zostało wyjaśnione... autorka rzuciła mnie na kolana zakończeniem.

Drugim i jednocześnie najważniejszym wątkiem jest zabójstwo młodej kobiety, o którą zostaje oskarżony... inspektor Adam Fawley. Rzecz jasna nie będzie spojlerem jeśli napiszę, że on tego nie zrobił, ale jak to udowodnić, gdy są dowody, których istnienia Fawley nie potrafi wyjaśnić? Tym bardziej, że według świadka był on ostatnią osobą, która widziała zamordowaną kobietę żywą. Ta sprawa jest bardzo złożona i skomplikowana, chociaż poniekąd od początku można się domyślić, kto i dlaczego wrabia inspektora w to zabójstwo. Niestety ma on n i e p o d w a ż a l n e alibi. Jak więc mógłby to zrobić?

Przyczepię się do tego, że te wątki się nie łączą, liczyłam na jakiś twist bo w gruncie rzeczy ten pierwszy średnio mnie interesował. Co mnie też strasznie frustrowało to fakt, jak szybko współpracownicy Fawleya zaczęli wątpić w jego niewinność... Serio? Tylko j e d e n z nich postanowił szukać dowodów jego niewinności?

W gruncie rzeczy jednak jestem bardzo zadowolona z lektury, po poprzednich dwóch tomach byłam nieco zawiedziona i z pewną rezerwą podchodziłam to Mrocznej Prawdy, ale dziś szczerze mogę Wam ją polecić.