Kwiaty dla Algernona recenzja

Ależ się cieszę, że dom wydawniczy Rebis zdecydował się na projekt Wehikuł Czasu, w którym to przypomina wybrane klasyki literatury światowej. Dzięki temu w moje ręce trafiło prawdziwe arcydzieło, o którym nawet bym pewnie nie słyszała, gdyby nie ponowne wydanie. Daniel Keyes, już nieżyjący laureat nagrody Nebula z 1966 roku stworzył wybitne, niezwykle błyskotliwe dzieło, które nawet doczekało się ekranizacji filmowej. I uważam, że „Kwiaty dla Algernona” to jest pozycja ponadczasowa, którą każde pokolenie powinno znać.

Charlie Gordon jest upośledzonym umysłowo trzydziestodwuletnim mężczyzną, który pomimo swojej choroby, stara się normalnie funkcjonować w społeczeństwie. Pracuje w piekarni, zarabia niewielkie pieniądze i mieszka w małym pokoiku. Jego największym pragnieniem jest to, żeby ludzie go lubili. Nie zawsze jednak potrafi wychwycić, czy ludzie darzą go sympatią, czy po prostu się z niego śmieją. Dwaj naukowcy z uniwersytetu Beekmana, profesor Nemur i doktor Strauss proponują Charliemu wzięcie udziału w badaniach nad wzrostem inteligencji. Siostra, która od dawna nie chce znać swojego chorego umysłowo brata, zgadza się na eksperymenty. Naukowcy uważają, że czeka ich sukces, ponieważ z powodzeniem zwiększyli inteligencję za pomocą zabiegu chirurgicznego u myszy o imieniu Algernon. Charlie dostaje polecenie zapisywania swoich myśli i przeżyć w dzienniku jeszcze przed zabiegiem. Eksperyment zostaje przeprowadzony i Charlie odkrywa w sobie coraz większe pokłady wiedzy. Grupa badawcza zaczyna więc chwalić się swoim sukcesem, a Charlie poznaje emocje i uczucia, których wcześniej nie znał. Udaje się też w podróż w głąb samego siebie i cofa myślami do czasu dzieciństwa, próbując zrozumieć swoim „nowym” mózgiem odrzucenie, którego doświadczył…

To jedna z takich opowieści, które zostaną ze mną już na zawsze. Historia Charliego i Algernona porusza, wywołuje wiele emocji, ale też zmusza do refleksji nad sobą, nad otaczającym nas światem i nad tym pędem do doskonałości, który często przysłania właściwe uczucia, czy emocje. Prawdziwym majstersztykiem literackim jest zapis w postaci dziennika. Charlie zmienia się na oczach czytelnika, dojrzewa, zaczyna się poprawnie wysławiać, bezbłędnie pisać, nabiera umiejętności społecznych i próbuje znaleźć swoje miejsce w jakże nowym dla niego świecie, odbieranym z perspektywy człowieka bardzo inteligentnego. Tylko czy faktycznie inteligencja daje szczęście? Niezwykle błyskotliwa, zmuszająca do myślenia i porywająca opowieść, dlatego koniecznie przeczytajcie „Kwiaty dla Algernona”.