Dorośli recenzja

Ta powieść, taka niby niepozorna, nie za gruba, nie za cienka, taka ... niknąca między wielkimi tomiszczami ma niesamowity kaliber. Treść, jaką zawiera można by rozpisać na trzykrotnie grubszą książkę, która byłaby widoczna już z daleka. I chyba to jest wartością samą w sobie. I, także wbrew pozorom, do czytania nie na "raz". Dlaczego? Bo czytanie boli, godzi w nas. Promieniuje szczerością i prawdą, a po skończeniu lektury długo wraca do myśli. Nie wiesz, komu współczuć, komu dopingować, kogo chciałoby się zabić, bo frustracja ciągle się zmienia. Irytacja w tobie też. Emocje w tobie ogniskują w coraz to innych bohaterach.
"Dorośli" to powieść o nas, o ludziach, z wszystkimi naszymi wadami i zaletami. Wszystkim tym, co złe i dobre, jednocześnie. Tu nie ma filtru, który przepuszczałby tylko "coś". Tu jest prawda i szczerość i chyba dlatego ta powieść jest tak dobra.
"Dorośli" ukazują rodzinę, która zjeżdża do domku rodzinnego na uczczenie 65-tych urodzin mamy. Okazja spotkania, rozmowy, spędzenia razem czasu, która nie dla wszystkich będzie miała pozytywny oddźwięk. Dwie siostry, przy czym jedna chce zamrozić komórki jajowe, a druga jest... w ciąży - kolejnej notabene. Dwie kobiety, które całe życie rywalizowały ze sobą, i które do dziś nie potrafią rozmawiać. Nie potrafią odnaleźć się w świecie równoważni. Nie wiedzą, jak się do siebie zbliżyć, bo mur, jaki był do dziecka stale, ale to stale rośnie zarówno w wzwyż, jak i wszerz. Ida nie radzi sobie z odrzuceniem, z odstawieniem na pobocze. Od dziecka matka nie liczyła się z jej potrzebami, odsuwała je, kazała małej szybko dorosnąć i brać za siebie odpowiedzialność, podczas, gdy druga córka była hołubiona, zagłaskiwana i stale w polu widzenia. I zawsze coś z nią było nie tak, zawsze była tą, która wymagała większej uwagi, większej troski, ale w której pokładano miłość, nadzieję i aspirację całej rodziny. Ida nie była istotna. Była tłem. Całe życie tak było i tak nadal jest. Wspólne świętowanie uwypukla to, co było i co nigdy się nie zmieniło.
Ta powieść, to psychologiczne "rozbrojenie" bomby rodzinnej, to literacka analiza struktury jej funkcjonowania.
Tu nie ma kogoś mniej czy bardziej winnego. Konflikt był od lat, a matka była tego przyczyną. "Pogłębiarką".
Zdziwiona? Podczas wspólnego pobytu zaskoczona brakiem dialogu? Tak - jak każdy.