Dorośli recenzja

Narratorką i bohaterką tej krótkiej książki jest Ida, która przyjeżdża na parę dni do rodzinnego domku letniskowego, na miejscu jest już jej młodsza siostra Marthe ze swoim partnerem i córką partnera z pierwszego małżeństwa. Potem dołącza do nich matka sióstr wraz ze swoim partnerem. Mamy zatem kameralny dramat na sześć osób dziejący się w czasie kilku dni.

Na pozór obserwujemy leniwe i szczęśliwe życie rodzinne, ale emocje aż buzują pod powierzchnią. Oto Ida jest samotną czterdziestolatką, zegar biologiczny bije, chce mieć dziecko, a nie ma partnera i nie wie, czy nie jest już za późno. A Marthe właśnie oznajmia Idzie, że po wielu próbach wreszcie zaszła w ciążę. Ida czuje wielką zazdrość nawet złość w stosunku do siostry, że tamta ma kogoś na stałe, że spodziewa się dziecka. Czuje też złość do matki, że faworyzuje Marthe, chociaż Ida przez lata mocno walczyła o jej miłość: „Robiłam tylko tyle, ile mi pozwalano, pocieszałam mamę, gdy Marthe była wobec niej nieprzyjemna albo chorowała, zawsze przy niej trwałam. Teraz czuję, jak wzbiera we mnie ogromne, gwałtowne poczucie krzywdy, ale nikt mnie nie żałuje: biedna, biedna mała ja porzucona przez wszystkich – nie mogę przecież tak myśleć, rozpamiętywać zdarzeń z tak odległej przeszłości.”

Owa złość i poczucie odrzucenia pchają Idę do robienia różnych rzeczy przeciw Marthe, na przykład do flirtu z jej partnerem. Ida posuwa się wręcz do czynów podłych, jeszcze bardziej pogrążając się w oczach najbliższych. Bardzo łatwo ją potraktować jako zimną, cyniczną manipulatorkę, ja widzę jej postępki jako wołanie o uwagę, o pomoc, o empatię, inna sprawa, że wyrażane nieudolnie i źle. Uderza bowiem samotność Idy: w kręgu najbliższej rodziny, nie ma nikogo z kim może szczerze pogadać, komu może się wyżalić bez ryzyka, że zostanie wyśmiana lub odrzucona.

Dobrze pokazuje Aubert problem występujący w wielu rodzinach: rywalizacja między rodzeństwem, preferowanie jednych dzieci kosztem drugich przez rodziców, złe uczucia starszych sióstr czy braci do młodszych. Z rodzinką tylko jest fajnie na zdjęciu...

Świetnie opisuje autorka bogate życie emocjonalne Idy, to dla mnie kolejny dowód, że kobiety są dojrzalsze emocjonalnie od nas mężczyzn, dużo lepiej rozumieją i wyrażają swoje uczucia.

Lubię taką gęstą psychologiczną prozę, gdzie aż buzuje od emocji, chociaż na pozór niewiele się dzieje. Samo życie.