Dorośli recenzja

"Dorośli" to bardzo niepozorna powieść. Czytelnik jest obserwatorem rodzinnego zlotu z okazji urodzin mamy, ot tak parę dni spędzonych w Norwegii. Wydaje się, że w takiej scenerii nic nadzwyczajnego nie może się stać- i słusznie, bo nic takiego nie ma miejsca w tej historii. Zwykła codzienność, sprawy i tematy, które są chlebem powszednim. Tutaj piękno sięga głębi i tyczy się spraw niewidocznych na pierwszym rzut oka. A tyczy się to prawdy, bo właśnie to robi ta książka- przedstawia bolesną rzeczywistość.
Bohaterowie to zwyczajni, z życia wzięci ludzie. Ida, główna bohaterka i narratorka, to dojrzała kobietą, architektka pragnąca pieczołowicie założyć rodzinę. Jej siostra, Martha, żona, która równie tak samo pragnie zostać matką. Przy tej postaci pozwolę sobie zostać dłużej, bo to ona od początku książki irytowała mnie najbardziej. Martha jest kwintesencją nieporadności i tego, że bycie dorosłym wcale nie oznacza bycie dojrzałym. Jej postać bardzo płynnie wprowadza czytelnika w odkrywanie sensu tytułu książki, który ku mojemu zaskoczeniu, zmienia zupełnie perspektywę odbierania tej historii. Pozwala to nazwać książkę swego rodzaju analizą psychologiczną, a nie tylko zwykłym odpowiadaniem, które nic sensownego nie wnosi i istnieje samo dla siebie.
Fabuła jest przepełniona różnymi intrygami typu zdrada, problemy majatkowe. Pojawiaja się wątek braku komunikacji w rodzinie, idiotycznie infantylne sprzeczki pomiędzy siostrami, zazdrość. Właśnie ta wszechobecna infantylność i dziecinność wśród ludzi, którzy teoretycznie powinni wykazywać się wyrozumiałością czy jakimikolwiek innymi oznakami dojrzałości emocjonalnej, obnaża wykreowany w społeczeństwie obraz dorosłego. W kontraście do tego, czytelnik ma doczynienia z Oleą, dzieckiem, które nie raz przewyższa swoją rozważnością resztę rodziny.
Jakbym miała powiedzieć, komu przyda się ta lektura, powiedziałabym, że każdemu.
Dorośli być może odnajdą tam swoje problemy, postawy bliskich, czy też odkryją gdzie popełniają błędy. Młodym natomiast ta książka może pokazać jak złudny jest powszechny obraz wszechwiedzącego dorosłego.