Dość. O zwierzętach i ludziach, bólu, nadziei i śmierci recenzja

Ludzie, jako gatunek, nie raz już udowodnili, że nie zasługują na to, żeby żyć na tej planecie. A co dopiero panować ,,nad rybami morskimi, nad ptactwem podniebnym, nad bydłem, nad ziemią i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi.''

My się po prostu do tego nie nadajemy.

Człowiek, w przeciwieństwie do innych zwierząt, rozpycha się, zajmuje miejsce i nie zwraca większej uwagi na konsekwencje swoich czynów. Wilki nie niszczą środowiska w którym żyją lisy. Orangutany nie karczują lasów. Niedźwiedzie nie zatruwają rzek. Wieloryby jedzą akurat tyle ryb ile im potrzeba. Hieny nie zabijają nosorożców i słoni tylko po to, żeby sprzedać ich rogi na czarnym rynku medycyny tradycyjnej. Węże nie obdzierają pangolianów z łusek.

Nie to, co człowiek.

Człowiek zawsze musi mieć więcej, szybciej, lepiej, sprawniej. Wzrost gospodarczy jest ważniejszy od małpy, która siedzi na zniszczonym drzewie i próbuje zatrzymać buldożer.

Bo to tylko małpa, prawda?

No nie. Nieprawda.

Dorota Sumińska doskonale to rozumie – to, że tak naprawdę wszyscy jesteśmy tym samym. Oddychamy tym samym powietrzem, jemy podobne rzeczy, mieszkamy na tej samej planecie.

A jednak to człowiek wymyślił chów przemysłowy i sprawnie działające, potężne rzeźnie. To człowiek wpadł na pomysł, że w dobie tkanin syntetycznych i ciepłych kurtek futro lisa wciąż powinno być w modzie. To człowiek pisze artykuły lansujące takie osoby, jak Anna Mucha.

,,Dość'' jest książką bardzo emocjonalną, momentami zbyt emocjonalną. Jest ksiażką-manifestem, krzykiem kobiety, która ma dość patrzenia na to, co ludzie robią ze zwierzętami i ze światem. To książka, która uwrażliwia czytelnika, zmienia jego spojrzenie na mięso i na świat w którym żyjemy. To przeniesienie ciężaru z ludzi na zwierzęta – to nasze drogi biegną przez ich las. Nie one przechodzą przez nasze drogi.

Powinniśmy o tym pamiętać.

To również książka drastyczna – jeśli obce są Wam zagadnienia związane z przemysłową produkcją mięsa, mleka, jajek i futer, i jeśli jesteście wrażliwymi osobami, to prawdopodobnie będziecie musieli sobie tę książkę dawkować, a samą lekturę bardzo przeżyjecie.

Ale właśnie o to Sumińskiej chodziło.

,,Kurka się cieszy, że dziecku smakuje?

Nie cieszy się, bo już nie żyje.''