Ukojenie recenzja

To pytanie towarzyszyło mnie przez cały czas, gdy czytałam tę książkę, oraz uczucie coraz większego zniesmaczenia. Między opisem książki na okładce a rzeczywistością ukazaną w powieści istnieją sprzeczności. Utwierdzałam się w przekonaniu, że powieści obyczajowe należy omijać.

Mary i Colin są w związku partnerskim od siedmiu lat. Razem wychowują dwójkę dzieci Mary z poprzedniego małżeństwa. Tym razem tylko we dwójkę, aby ożywić związek, spędzają urlop w Wenecji. Jak sami stwierdzają, są przyjaciółmi, rozumieją się bez słów, jak sami stwierdzają, że „patrząc w swoje twarze, przeglądali się w zamglonym zwierciadle”. Nie szukają towarzystwa innych ludzi, spędzają czas tylko we dwójkę i nie w milczeniu. Pewnego wieczoru, po godzinach „obojętności”, wyruszają na miasto, aby coś zjeść. Niestety wszystkie restauracje są już zamknięte, a oni jak zwykle się gubią. W jednym z ciemnych zaułków spotykają Roberta, który prowadzi ich do nocnego baru, gdzie mogą coś zjeść. W barze Robert opowiada im o sobie, a właściwie swoim dzieciństwie. Po tej opowieści ja nie szukałabym dalszych kontaktów z Robertem. Robert, wiedząc, że nie wiedzą gdzie się znajdują, zostawia ich koło baru, tak, więc noc spędzają na ulicy. Jednak coś ich ciągnie to tego dziwnego człowieka i następowały kolejne spotkania z nim i jego żoną w ich domu, aż do dziwnego finału.

Można powiedzieć, że powieść właściwie składa się z pierwszego i ostatniego rozdziału. Reszta to nudne ciągnące się sceny rozmów, seksu i picia wina. Dużo nieistotnych opisów, jakieś opisy ludzi na plaży ciągnących się niemiłosiernie. Brak jest jakiejkolwiek akcji, napięcia. Czyżby autor nas chciał przekonać, że życie powinno się składać z samych fajerwerków, ale chyba nie takich, jakie dostarczają Robert i jego żona. Nie czułam atmosfery Wenecji, gdyby podano inne nazwy ulic i placów mogło być to dowolne inne miasto. Miałam wrażenie, że autor wymyślił sceny końcowe, które miały szokować i resztę dopisał byle jak aby to była powieść, a nie opowiadanie.

Ponieważ gdzieś wyczytała o zaskakującym zakończeniu, dotrwałam do końca powieść, które swą nierealnością mnie zawiodło. Nie potrafiłam odkryć w tej powieści zapowiadanego thrillera i mrożącą krew w żyłach gry. Jedyna myśl, jaka pozostaje, że dopiero doceniamy coś, jak to tracimy,