Ukojenie recenzja

Ostatnio szukałam w bibliotece książek potrzebnych mi do referatu, jednak w oczy od razu rzuciło mi się nazwisko McEwan. Wiadomo, autor znany, tylko dwie jego książki na półce = musi być dobry! Opis na okładce również bardzo intrygujący… a tu takie rozczarowanie!

Colin i Mary to para z siedmioletnim stażem. Otoczeni przez rutynę wyruszają w podróż do Wenecji, aby na nowo rozpalić w sobie dogasający już żar namiętności. Dni upływają im beztrosko, ale i monotonnie. Do czasu, gdy spotykają na swojej drodze Roberta, oferującego im usługi przewodnika. Mężczyzna charyzmatyczny, budzący respekt, szybko podporządkowuje sobie Colina i Mary. Zaprasza ich do swojego domu, gdzie poznają jego niepełnosprawną żonę – Caroline. Według opisu na okładce to właśnie w tym momencie rozpoczyna się „mrożąca krew w żyłach gra, teatr ludzkich pragnień, żądz i kłamstw.” Jednak nic takiego się nie wydarzyło. Tym autor uraczył nas dopiero na ostatnich kartach powieści i to również w bardzo okrojonej wersji. W moim odczuciu „Ukojenie” ratuje tylko zaskakujące, może rzeczywiście nieco mrożące krew w żyłach, zakończenie. Ale dla mnie to za mało. Równie dobrze mogłam pominąć 180 stron i od razu przejść do X rozdziału.

„Ukojenie” to maximum opisów i minimum dialogów. Jakakolwiek akcja rozgrywa się dopiero na ostatnich stronach powieści. Przebrnięcie przez całą książkę, bez pomijania nieistotnych fragmentów było dla mnie naprawdę dużym wyzwaniem. Czytając nudziłam się tak strasznie, że nie mogłam przeczytać więcej niż 2 rozdziały pod rząd. Jedynym plusem „Ukojenia” jest chyba tylko niewielka liczba stron. Swoją drogą tytuł po przeczytaniu jest dla mnie mocno ironiczny, bo ani ja, ani tym bardziej bohaterowie żadnego ukojenia nie doznali.

Osobiście nie polecam „Ukojenia”. Uważam, że powieść nic nie wnosi, a zakończenie nie nadrabia za całą powieść. Na pewno szybko zapomnę o tym nie najlepszym spotkaniu z autorem, choć zamierzam jeszcze raz wrócić do jego twórczości i sięgnąć po „Pokutę”. Jednak nie zamierzam nikomu narzucać co jest dobre, a co złe. Decyzje o przeczytaniu lub nie przeczytaniu „Ukojenia” pozostawiam Wam.