“(...) opłaci się żyć tylko tak długo, póki życie sprawia przyjemność.”

“Traciłem zmysły. Przeklinałem nasz piękny świat — ten raj, zamieniony przez człowieka w piekło. Przeklinałem nasze ograniczone społeczeństwo, którym kieruje wyłącznie hipokryzja. Przeklinałem naszą więdnącą religię, która sprzeciwia się każdej rozkoszy zmysłów.”

“Pocałunek jest czymś więcej niż pierwszym zmysłowym kontaktem dwóch ciał — to oddech dwóch zakochanych dusz. Ale morderczy pocałunek, przeciwko któremu człowiek się wzbrania i walczy, po długim okresie tęsknoty, jest czymś więcej. W swej dojrzałej słodyczy smakuje jak zakazany owoc, jest żarzącym się węglem na wargach, cierniem, który wpija się głęboko, a krew zamienia na stopiony ołów czy wrzącą rtęć.”

“Ale wspo­mnie­nia są jak wę­drow­ne ptaki: re­gu­lar­nie wra­ca­ją, a kiedy znisz­czy się im gniaz­do, zaraz za­czną bu­do­wać nowe.”

“Ale jedno wie: nie ma w życiu przy­pad­ków. Każda droga pro­wa­dzi do celu, cza­sem idzie w innym kie­run­ku i róż­nie za­krę­ca, ale za­wsze wie­dzie przez te same przy­stan­ki.”

“(...) świa­do­mość to nie­ma­łe brze­mię. Nie można za­po­mnieć nie­któ­rych fak­tów tylko dla­te­go, że cena tej wie­dzy jest zbyt wy­so­ka. A jed­nak cza­sa­mi mu­si­my jed­ne­go dnia ci­snąć pa­mięć w kąt, żeby na­stęp­ne­go móc uro­snąć w siłę i le­piej się prze­ciw­ko niej uzbro­ić. ”

“We łzach nie ma sła­bo­ści.”

“Dzieliłam z siostrą dziedz­ictwo przemil­czanych słów, zanied­banych gestów, odmówionej troski. I spo­rady­czne, nieoczeki­wane chwile uwagi. Byłyśmy córkami bez żadnej matki. Nadal jesteśmy i na za­wsze zostaniemy dwójką uciekinierek.”

“Nie wiem dokładnie, na co matka umarła. Na raka, owszem, ale też na inne rzeczy. Na sumę zer. Na zerową wartość, jaką przyp­isywała po­zosta­niu przy życiu, na zerową użyteczność.”

“To nasza siła: wszyst­kie je­ste­śmy zdol­ne do tego, by być nie tylko po­two­ra­mi, lecz także mat­ka­mi po­two­rów. Mo­że­my wydać na świat z na­sze­go ciała wszyst­kie naj­więk­sze lęki męż­czy­zny.”

“Nie wiem, czy w tym kraju zna­la­zła­by się choć jedna czar­na osoba, która może po­wie­dzieć ze stu­pro­cen­to­wą pew­no­ścią, że czuje się bez­piecz­nie w to­wa­rzy­stwie po­li­cji. Na pewno nie w ciągu ostat­nich kilku lat. Pew­nie nigdy wcze­śniej też nie. Może gdzieś ktoś taki ist­nie­je, ale ja jesz­cze ni­ko­go ta­kie­go nie spo­tka­łam.”

“Nikt nie chce usły­szeć praw­dzi­wej od­po­wie­dzi. W za­ba­wie w „Tak mi przy­kro” cho­dzi tylko o to, żeby osoba za­da­ją­ca py­ta­nie była z sie­bie za­do­wo­lo­na. Nie­na­wi­dzę tej gry.”

“Opo­wie­ści o po­two­rach ro­dza­ju żeń­skie­go, isto­tach za bar­dzo wul­gar­nych, za bar­dzo pod­stęp­nych, za bar­dzo za­chłan­nych, za bar­dzo by­strych, by im to wy­szło na zdro­wie, to hi­sto­rie opo­wia­da­ne przez męż­czyzn.”

“Nie mam już szczęśliwych wspomnień, które nie zostałyby zmaltretowane przez coś odpychającego, co musiałam przeżyć. I nie ma też żadnych chwil spełnienia, za którymi nie szłaby bezpośrednio myśl, że przecież zaraz miną. Dotyczy to smaku rabarbaru, lata, grających w głowie piosenek. To tylko jeden problem związany z byciem tak cholernie starą.”

“Mam dość bycia nie­wi­dzial­ną i nie­do­ce­nia­ną. Mam dość tego, że nikt mnie nie słu­cha. Nie mam już ocho­ty być zu­peł­nie sama.”

“Skrępowanie okazuje się siłą potężniejszą od chęci poznania. A wstyd jest wrogiem prawdy.”

“Czy byłam obiektem, którego nie ruszy żadna siła, czy niepowstrzymanym żywiołem? Może jednym i drugim. Może własnie tego uczymy się od swoich matek.”

“Być może właśnie tak uczymy się milczeć — brakuje nam słów, kontekstu, a w miejscu, gdzie powinna być prawda, zieje czarna dziura.”

“Strach po­ja­wia się tylko wtedy, gdy jesz­cze jest co ra­to­wać.”

“Tego wła­śnie nie ro­zu­mie­ją lu­dzie. Nie ist­nie­je żaden ja. Ni­ko­go nie ma w domu.”

“Ro­sną­cy chaos na ze­wnątrz kon­ku­ro­wał z coraz więk­szym cha­osem w domu.”

“Pięk­no i śmierć to dwie stro­ny tego sa­me­go me­da­lu.”

“Po­sta­no­wi­łam wtedy, że gdy przyj­dzie co do czego, zo­sta­nę Me­du­zą. Jeśli pew­ne­go dnia bo­go­wie ze­chcą mnie roz­li­czyć za prze­wi­nie­nia ja­kie­goś męż­czy­zny, nie będę się cho­wać jak Pa­zy­fae. Za­miast tego za­ło­żę ko­ro­nę z węży, a świat przede mną za­drży.”

“Nie wie­dzia­łam jed­nak, że zu­peł­nie przy­pad­kiem do­tknę­łam isto­ty ko­bie­co­ści: nie­za­leż­nie od na­szej nie­win­no­ści, po­żą­dli­wość i chci­wość męż­czyzn mogły stać się przy­czyn­kiem na­szej zguby i by­ły­śmy wobec tego cał­ko­wi­cie bez­sil­ne.”