Chwile wieczności

Tak trudno się pozbierać. Dwie książki z tego samego wydawnictwa i w dodatku czytane jedna po drugiej i od razu uprzedzam, że będzie teraz o tej ostatniej, bo z tej udało mi się jeszcze jakoś wykaraskać, a po „Ostatnich zapiskach…” i panu Thomasie F. to myśli nieskładne nadal tłuką się po głowie, trudno zatem ruszyć ku klawiaturze, a jednak jestem herosem i piszę.

Starość. Oby dopadła każdego. I trwała – najkrócej? A jeśli dłużej, to czy w samotności? Wśród wspominek i łez wylewaniu, ludzkich antyków i gruzów życia skończonego, które trzyma się jeszcze siłą jakąś niepojętą. Pierwsza część „Chwil wieczności” pobrzmiewa cynicznym i sympatycznym panem Thomasem F.: główna bohaterka, której trudno nie kibicować podczas codziennych zmagań z materią własnego ciała i zacienionym umysłem, wspomina „stare, dobre czasy”. To kardiochirurżka, która prowadzi niekończące się, bezsensowne kłótnie z siostrą (dokuczając jej straszliwe), odczuwa przejmującą samotność i coraz częściej myśli o miłości (choć wstydzi się siebie okrutnie; tych ckliwych przejawów uczucia, które wychyla sympatyczny łepek i przyjaźnie do niej macha), może nawet częściej niż o zbliżającej się z każdą chwilą śmierci.

To zestawienie czegoś wyższego z przyziemnością, czarnych plam przed oczyma i potrzebą bliskości, zawrotami głowy i dezorientacją z myślą, że jest jeszcze na świecie osoba, której na niej zależy. Są „Chwile…” tak intymnie bliskie, tak szczere i prawdziwe, że miałe...

Tematyka starości i spojrzenia na schyłek życia niesie ze sobą ogromny ciężar, który niczym głaz spada na czytelnika potrafiąc mocno przytłoczyć. Obawiałam się, by sięgnąć po ten tytuł, wychodzę z założenia, że literatura, a szczególnie dobra książka powinna być odskocznią od codzienności, niech wywołuje refleksje, niech sprawia, że się zatrzymam, ale niech nie przytłacza.
Czemu nie spojrzeć na schyłek życia nieco bardziej optymistycznie? Tak jak czyni to bohaterka - błyskotliwa i inteligentna kardiochirużka prowadzi nas przez codzienność snując intymne wyznania dotyczące spraw rodzinnych i zawodowych. Odchodzenie nie jest łatwe dla nikogo, ale autorka podaje ten temat niezwykle zjadliwie, obchodząc się z nim bez zbędnej ckliwości. Humor, satyra, ironia i starość- te cztery określenia najbardziej oddają charakter "Chwil wieczności". To studium późnej starości, w której samotność w parze ze smutkiem rozgrywają swój rzewny koncert. Książka mocno mnie wzruszyła, nastroiła nieco melancholijnie, otuliła spokojem.
Intensywność tej prozy umieściłabym na szczycie dostępnej skali doznań - krótkie, fragmentaryczne rozdziały działały niczym ukłucia igły. Takie literacie doznania jeszcze długo po odłożeniu książki drgają niczym napięta struna i sprawiają, że człowiek niezależnie od wieku zaczyna myśleć o własnej starości.

Wzruszające studium odchodzenia z tego świata. Brigitte swoje życie poświęciła kardiochirurgii, w świecie zdominowanym przez mężczyzn musiała być najlepszą by być docenioną. I była najlepsza, żyła pracą kosztem życia osobistego, nigdy nie założyła rodziny. Starość ujawniła jak bardzo jest samotna, znajomi odchodzą, siostra odchodzi, pociechę niesie późna miłość...
Ze zdziwieniem dostrzega, że ma coraz mniej sił, pamięć szwankuje, potrzebuje pomocy w codziennym życiu.... Nie jest łatwo się pogodzić z przemijaniem...
Ta książka utkwiła mi w sercu i głowie.. głęboko i pewnie na długo.
Polecam
.