Zgubne środki

Letni kryminał – i dlatego, że w sam raz na upały, i dlatego, że budzi letnie emocje.

Nie mam wielkich oczekiwań w stosunku do kryminałów Donny Leon. Jak dla mnie, ma się ona tak do Camillieriego, jak Martha Grimes do Agathy Christie - amerykańska podróbka, która nie umywa się do oryginału. U Donny Leon brak mi przede wszystkim porządnej intrygi, bo włoskie realia oddaje całkiem zgrabnie.

Żona komisarza Brunettiego ze szlachetnych pobudek, ale bez większego sensu, wybija szyby w biurze podróży, które sprzedaje wycieczki pedofilom. Ot, taki impuls córki bogatego hrabiego, choć już „dystyngowanej pani w średnim wieku” (okładka). Kiedy wywołuje tym niezłe zamieszanie, jest zaskoczona i przyznaje, że nie myślała o konsekwencjach. Nie pierwsza Donna Leon, która ze swojej bohaterki robi idiotkę, ewentualnie wariatkę, żeby zawiązać akcję. Gorzej, że potem żona komisarza potulnie się z akcji wycofuje, czekając, aż mąż z małą pomocą tatusia zrobią ze wszystkim porządek.

Jest to mój największy zarzut wobec autorki, bo, jak już napisałam, oczekiwania miałam niewielkie, a całość przyjemnie się czytało. Nie ma tu ponurych ludzkich dramatów, są momenty zabawne („bingo” supersekretarki komisarza, signoriny Elettry), bohaterowie są sympatyczni – słowem, całość wyczerpuje znamiona lekkiej, wakacyjnej rozrywki.