Zdjęcie snu

“– Do­brze wiem, że nic pan do tej pory nie zro­bił. Zdaję sobie spra­wę, że pi­sa­rze to trud­ny w ob­słu­dze ga­tu­nek, który po­trze­bu­je czasu na wy­krze­sa­nie myśli twór­czej, ale pro­szę przy­naj­mniej nie kła­mać.”

“– Dzi­siaj damy wypis – usły­sza­łem ko­ją­cą no­wi­nę. – Ale musi pan brać le­kar­stwa, które za­pi­szę.(...) I pro­szę pa­mię­tać, że to nie cu­kier­ki. Do­sko­na­le wie­dzia­łem, co miała na myśli. Wy­star­czy, że od ni­ko­ty­ny byłem uza­leż­nio­ny… Al­ko­hol też nie­jed­no­krot­nie pusz­czał do mnie oczko, więc po co mi jesz­cze ta­blet­ki?”

“Na­ci­ska­jąc na me­ta­lo­wą klam­kę, pchną­łem całym cia­łem wy­su­szo­ne drew­nia­ne drzwi i wpa­dłem do środ­ka. We­wnątrz pach­nia­ło sta­ro­ścią, ale nie była to zwy­czaj­na stę­chli­zna, tylko za­pach jakby dawno utra­co­nych cza­sów, do któ­rych lubi się wra­cać tuż przed za­śnię­ciem. Za­po­mnia­nych wspo­mnień.”

“Men­dyk oprócz zło­ści od­czuł nie­ma­łe za­sko­cze­nie, że po­ja­wił się ktoś, kto śmie mu py­sko­wać. W końcu ode­zwał się pod­nie­sio­nym gło­sem: – Pro­szę nie za­po­mi­nać, do kogo pan mó­wisz, do­mo­ro­sły de­tek­ty­wie od sied­miu bo­le­ści! – W isto­cie, je­stem za­le­d­wie taką bran­żo­wą wróż­ką – po­twier­dził przy­bysz, pod­no­sząc obie ręce w ge­ście bez­rad­no­ści. – Ale nie można dys­ku­to­wać z wy­ni­ka­mi, praw­da? – To cięż­ko pra­cu­ją­cy funk­cjo­na­riu­sze łapią zło­dziei, a pan tylko uży­wasz zna­chor­skich sztu­czek!”

“(...) nie mu­si­cie mi pa­no­wać. Panem to ja byłem w dzie­więt­na­stym wieku, jak mia­łem dwo­rek i do­roż­kę. Mów­cie mi po imie­niu – po­wie­dział, uśmie­cha­jąc się przy­jaź­nie spod lu­strza­nych szkieł okrą­głych oku­la­rów.”