Wyrzuciła ją rzeka

Agnieszka usiłuje poradzić sobie z serią tragedii. Najpierw porzucona przez partnerkę, próbuje ułożyć sobie na nowo życie z synem, ale załamuje się, gdy dowiaduje się o śmierci byłej. Niedługo później znika jej syn. a kobietę przyciąga most i rzeka... Nieopodal nad jej brzegiem mieszka stara Grzelakowa, której życie na odludziu przerywa pojawienie się małego dziecko i tajemnicze sny...

"Wyrzuciła ją rzeka" owiewa czytelnika eterycznym klimatem tajemnic i domysłów. Paradoksalnie duszna przestrzeń, pomimo kilku lokacji i terenów zielonych, tworzy swoisty mikroświat, w którym toczą się losy bohaterów na pograniczu jawy i snu.

Dosłownie kilkoro bohaterów roztacza opowieść, która toczy się głównie tu i teraz, a jednocześnie powraca i nawiązuje do przeszłości, zataczając koło i tworząc fascynującą, niespodziewaną klamrę. spajającą wszystkie linie czasowe. Fabuła jest niespieszna, pozwala dobrze poczuć zarówno oddech lasu, usłyszeć hipnotyzująca szept rzeki, czy dostrzec to, co skryte przed oczami. Szczególnie z perspektywy Grzelakowej mocno zaciera się granica pomiędzy jej majakami, wizjami, tym, co dzieje się obecnie, a tym, co zaszło niegdyś. Nie brakuje tu dramatu wyrządzanego ludzką ręką, zarówno w dosadnie bezpośrednich opisach, jak i subtelnie, a nie mniej poruszajaco w domysłach.

Doczesne zdarzenia w swej stosunkowo prostej akcji, a jednak wciągającej i nieoczekiwanie elektryzującej atmosferą, są wzbogacone o intrygujące wstawki nawiązujące do...

Jednego dnia Agnieszka wiedzie uporządkowane życie, by w następnym wszystko, co do tej pory miała, rozpadło się w pył. Wciąż ubolewając nad rozłąką z ukochaną, kobieta dowiaduje się o jej śmierci. Na domiar złego, jej syn Staś znika. Wpadając w wir nieszczęść, Agnieszka natrafia na most, z którego rzeka woła ją w swoje objęcia.

Jak wiele człowiek może znieść złego? Ile potrzeba, by dotychczasowa bańka stabilności pękła? Wiadomo, że każdy z nas jest inny, to jednak bohaterka powieści Wyrzuciła ją rzeka napotkała na swojej drodze tyle nieszczęść, że mało kto byłby w stanie im sprostać.

Moja kolejna przygoda z Anną Musialowicz okazała się równie klimatyczna i przyjemna, co poprzednie. W swojej nowej powieści autorka porusza się zgrabnie niczym liście na wietrze. Serwuje nam historię spójną, przemyślaną i ciekawą, która niesie ze sobą wiele przemyśleń. Jeżeli zacznie się czytać, naprawdę trudno się oderwać!

Czuć tutaj mocny akcent słowiańszczyzny, wszelkich przesądów, stworzeń i wierzeń. Nie dominują one całej historii, ale dodają jej klimatu. Ania zręcznie łączy w swojej książce szarość rzeczywistości i jej problemy, z nieco odległymi od codzienności elementami fantastyki, ze wspomnianymi słowiańskimi detalami.

Pomijając niezwykle cenne wnętrze, wizualny aspekt książki także robi ogrom wrażenia! Barwione brzegi i śliczna okładka tylko dodają uroku. Bez wątpienia ta historia obroni się, nawet gdyby miała najbrzydsze wydanie pod słońcem. Mi...