Wyluzuj kobieto

Przejmująca i prawdziwa. Nawet popłakałam się - więcej ze śmiechu, ale też trochę ze złości, smutku i żalu ... Warto było przeczytać.

Od wielu, wielu lat Katarzyna Grochola swoją prozą i opowiadaniami porywa rzesze czytelników, którzy z niecierpliwością czekają na kolejne jej publikacje – ja również jestem w tym gronie, w związku z czym, gdy tylko pojawiała się informacja o najnowszej powieści „Wyluzuj, kobieto!” to nie mogłam przejść wobec niej obojętnie.

Historia ta napisana została niby z przymrużeniem oka i sporo w niej humorystycznych akcentów, uważam jednak, że jednocześnie skrywa ona w sobie sporo prawdy o tym, jak matki postrzegają i traktują swoich dorosłych synów – zwłaszcza w momencie, gdy ci powoli zmierzają ku założeniu własnej rodziny.

Na przykładzie dobrze zarysowanych bohaterów Wiki – mamy oraz Piotrusia – syna doskonale ukazana została relacja nadopiekuńczej (choć w jak najlepszej wierze) matki z synem, który według Wiki niepostrzeżenie stał się młodym, dorosłym już mężczyzną, który chce układać sobie życie z Agatą.

Katarzyna Grochola w mistrzowski sposób pod płaszczykiem komedii opisuje mechanizmy często pojawiające się w relacji rodzic dziecko, których de facto sam obecny rodzic doświadczył w swojej wczesnej młodości i bardzo często ciągnie się to za nim do dzisiaj.

Autorka pokazuje także, jak na przestrzeni lat może ewoluować małżeństwo i wynikające z niego powiązania.

W żadnym razie nie jest to jednak proza moralizatorska, czy utrzymana w podobnym tonie. Poznajemy losy rodziny, ich codzienność, smutki i radości, a w tym wszystkim zgrabni...

Przeglądając ostatnie nowości na Legimi od razu rzuciła mi się książka mojej ulubionej Katarzyny Grocholi "Wyluzuj kobieto".
Ileż to ja miłych chwil spędziłam z jej książkami jakieś 20 lat temu. Kochałam Judytę i się z nią utożsamiałam, gdy powstał serial, to już wogóle oszalałam ze szczęścia.
Potem były kolejne książki Grocholi, powieści, wywiady, nie przegapiłam chyba żadnej.
Katarzyna Grochola była dla mnie i jest do tej pory, Ikoną Polskiego Pisarstwa.
Teraz oczywiście mamy mnóstwo innych cudownych pisarek i pisarzy, ale ja zawsze moją Kasię będę stawiała na podium ❤️

A tak przy okazji, to teraz jest nowa moda - #judytowanie i to też dzięki Pani Grocholi 😘

No więc wzięłam tę nową książkę ostatnio na tapetę. Miałam do wykonania sporo prac domowych (wiecie, mycie okien, sprzątanie... 😜) więc z pomocą przyszedł mi audiobook czytany przez samą Autorkę 🎧

Rewelacja. Uwielbiam ten styl, to poczucie humoru i bohaterki, które tworzy Grochola, a z którymi zawsze znajduję nić porozumienia, są mi bliskie jako kobiety, są po prostu prawdziwe (a niby to fikcja literacka).

Dlatego polecam sięgnąć po "Wyluzuj kobieto"




Za mną nowość od spania Katarzyny Grocholi czyli „Wyluzuj,kobieto!”

Jest to pierwsza przeczytana powieść tej autorki, choć oglądałam „Nigdy w życiu” i czułam że obecna pozycja będzie obyczajówką z humorem ale i z jakąś refleksją.
Nie pomyliłam się - wręcz bardzo pozytywnie zaskoczyłam ☺️

Wika jest kobietą jakich wiele. Jest matką jedynaka - Piotrka, oczka w głowie, który dzwoni jej przekazać jakie Ma plany a mianowicie…że zamierza się oświadczyć swojej dziewczynie Agacie.

Jakie oświadczyć?!?!? Przecież Piotrek to jeszcze dziecko!!! A że po dwudziestce, nic nie szkodzi, to nadal jest synek mamusi, przynajmniej w oczach Wiki.

Przyjecie do świadomości upływającego czasu, oraz tego, ...

Absolutne zaskoczenie. Gdy przeczytałam informację znajdującą się z tyłu okładki, to z niejaką ostrożnością rozpoczęłam lekturę. A tymczasem okazało się, iż zupełnie zbytecznie byłam pełna obaw. To całkiem zabawna książka. Co więcej narratorka jest królową dygresji, więc lektura nie będzie łatwa, dla tych którzy źle znoszą meandry myśli kobiecej. Natomiast ja bawiłam się świetnie. Nie spodziewałam się, że autorce uda się w tak lekki sposób ukazać jedną z częściej spotykanych damskich przywar, czyli nadopiekuńczość. I to taką graniczącą z ubezwłasnowolnianiem otoczenia. Bo przecież nie umieją, nie potrafią, nie zrobią, jeżeli nie sprawdzę, nie powiem jak, nie będę nadzorować. A tymczasem okazuje się, że można, a czasami nawet trzeba. Wyluzować. W tym konkretnym przypadku oznacza to… Przecież możecie przeczytać sami. Lekka, zabawna proza. W sam raz na lato. Powieść, z której Ignacy Krasicki byłby dumny. Pouczy, a czytelnik nawet nie zauważy kiedy. Polecam.