Wiedźmy na tropie

To już czwarta książka opowiadająca o wiedźmach, które właściwie nimi nie są, chociaż często zachowują się jak w/w.

Cóż.... Przykro to pisać, ale tym razem mnie nie porwało.... :(
Będą spoilery, ale największy spoiler walnął wydawca na okładce, więc moje to już mały pikuś. ;)
Przede wszystkim - zmienia się skład osobowy agencji TERCET, odchodzi Anka - i tu mój pierwszy zarzut - właśnie w taki sposób zostało to powiedziane. Skoro była jedną z głównych bohaterek trzech tomów cyklu, stałym pracownikiem, przyjaciółką pozostałych, to fakt jej odejścia nie powinien chyba być potraktowany tak kompletnie beznamiętnie. Nie zagrało mi to.
Majka nagle straciła kota, o którym było dużo w poprzednich częściach, był bardzo wyrazistym bohaterem - i też zamyka się to właściwie krótką wzmianką i informacją, że wzięła innego kociaka. Jest co nieco o wyczynach Olusia, ale brak jakiegoś pożegnania Czorta, znów sprawa jakby zmarginalizowana.
Poza tym, pojawiła się maniera informowania czytelnika o czymś, co zaszło, bez opisywania tego. Wiedźmy jadą do Wrocławia, spotykają się ze znajomą autorką, a potem nagle okazuje się, że były także u pewnego prawnika, o czym dowiadujemy się z rozmowy Piotra z Niżem, bo autorka nie zechciała tej akcji opisać. Nie lubię takiej formy.
Wątek Natalii interesujący, pokazanie takiej nietypowej osobowości, nawiązanie do przeszłości Piotra - wszystko OK, ale chyba rozwiązanie wyszło zbyt łatwe i oczywiste.
No i końcówka - ostatnie rozdziały poświęcone szybkiej batalii z jakąś nawiedzoną autorką, która oczernia agencję w sieci - ni przypiął, ni...

Choć wiedźmy dominowały w poprzednich trzech tomach, to tym razem (prawie) grzecznie ustąpiły miejsca sekretarkowi.

Tajemnicza przeszłość mężczyzny pojawiła się znienacka, przywołując demona z przeszłości. Demona, w kobiecej skórze. Bo czymże byłby książę bez swojej damy? Tyle, że do damy, to owej delikwentce sporo brakuje. Jednak nie bójcie się, autorka już zadbała o to, aby nie zagościła na długo na kartach tej historii, choć jej pojawienie się i ryhle zniknięcie, sporo namieszalo! Nawet zza grobu będzie potrafiła namieszać w życiu naszego rodzynka. Czy uda mu się wypłatać z domniemanego morderstwa?

Tym razem i skład wiedzm się nieco zmienił. Choć początkowo bałam się tego, jak potoczy się akcja, to szybko przekonałam się, że moje obawy byle zbędne. Byłam zaskoczona, kiedy okazało się, że tym razem to nie wiedźmy będą główną atrakcją historii. Oczywiście autorka nie pozostawiła je bez pracy nad zagadką kryminalna, jednak można było odczuć, że ten tom poświęcony jest Sekretarkowi. Ujrzymy go w całkiem innym świetle, jako męskiego, twardego i zranionego byłego stróża prawa. Jego przeszłość była dla mnie nie lada zaskoczeniem. Przyznaje się, że do tej pory podejrzewałam, że jest gejem 😅🤭 a tu takie zaskoczenie!

Jednocześnie z niesłusznym oskarżeniem mężczyzny, agencja zostaje zaatakowana w wirtualnym świecie. Do tej pory kobiety dzielnie odpierały atak, jednak tym razem ich pozycja moze okazać się bardzo zagrożona.

Ciosy z każdej strony...

"Wiedźmy na tropie" to kolejna odsłona cyklu "Wiedźmy".
Personel Agencji Literackiej "Tercet" traci jedną z wiedźm. Pilnie poszukują kogoś do zespołu redakcyjnego. I tu pojawia się ona, Agata Pliszka, niczym ptaszek wnosi powiem świeżości, nutkę kreatywności i chęci do pracy.
Tymczasem w warszawskim hotelu zostaje zamordowana była żona sekretarka Natalia Justyniecka. Swoją drogą niezła cwaniara.
Komu mogła podpaść? Kto miał dosyć jej knucia?
Głównym podejrzanym zostaje jej były mąż Piotr. Nasze wiedźmy ruszają z odsieczą. Jadą do podwrocławskiego miasteczka, aby bliżej przyjrzeć się całej sprawie.
Swoją drogą nazywanie Piotra sekretarkiem jest urocze 😜
To co lubię w budowaniu fabuły przez autorkę to pewna kontynuacja. Nie kończy ona książki na rozwiązaniu zagadki, ale jest ciąg dalszy życia naszych bohaterów.

Komedia kryminalna to specyficzny gatunek.
Ma byś zabawnie szukając sprawcy morderstwa.
Autorce to się udało. Zabawne dialogi, humor sytuacyjny, omyłki i dziwne skojarzenia to wszystko tu mamy.
Lubię od czasu do czasu po nie sięgnąć. .
Humor niczym u naszej mistrzyni Chmielewskiej.