Jeszcze więcej nieboszczyków, czyli śledztwo z pazurem

Czekałam na tę książkę, bo należy do cyklu, który lubię i miała opowiadać o kocie, którego lubię.
Wszystko się zgadza, od początku jest kryminalnie, nawet pierwszą nieboszczkę podejrzewałam o bycie ofiarą. Kota też jest pod dostatkiem, bardzo dużo czasu w pierwszej części książki poświęciła autorka wyczynom Belzebuba.
I tak się zastanawiam, czy nie przedobrzyła nieco? Czy faktycznie kot może mieć aż takie pomysły i dać radę je wykonać? Na wiele się zgodzę, nawet na odpięcie siatki zabezpieczającej okno z haczyków, ale trudno mi uwierzyć, żeby kot zaczepił ją ponownie, by ukryć swoje nocne eskapady.
Poza tym - nie mam się do czego przyczepić, są nieboszczki, jest śledztwo, są fajni bohaterowie, znani już z innych powieści i sympatyczny klimat Kraśnika. Cóż, jeśli autorka zechce napisać jeszcze jakiś kryminał, to chętnie go przytulę.

Było miło. Szkoda że tylko miło, bo książka ma ogromny potencjał. Postaci w większości są znane czytelnikowi z innych książek Autorki. Powraca cudny Belzebub ze swoimi dwunożnymi, powraca Malwina z Elizą i małżeństwo Szczęsnych. Jest ciekawy wątek kryminalny i jest na pewno zabawnie.

Tylko że. Zabawnie mniej niż w pierwszej.
Belzebub jest ociupinkę przerysowany. Nie wątpię w umiejętności kocie, znam te zwierzęta naprawdę dobrze, ale chwilami trochę Autorce się płynie.
No i pojawia się Martusia. Maminka sraminka. Naprawdę, dostaję torsji jak czytam o tej postaci. I złoszczę się bo kiedyś ją lubiłam, ale ostatnie książki to hołd dla Marty Artymowicz.
Po co? Dlaczego?
Na dodatek mam wrażenie że jej postacią Autorka samą siebie wprowadza do książki w jakiś dziwny sposób.

Nawiązania do Chmielewskiej też są, mocniejsze niż we wcześniejszych komediach kryminalnych. Wszystko czerwone - Wszystko różowe.
Kocham Chmielewską, ale jednak zbyt wiele autorek się nią inspiruje. Gubią własny styl. Bo nie chcę wierzyć że go nie mają.

Jako kontynuacja świetnego Nieboszczyka wędrownego jest ok. Niestety tylko ok. Żeby od tej książki zaczynać przygodę z Kursą... Nie, to nie jest dobry plan. Za dużo powiązań między bohaterami już jest by się połapać w tym.
Za Martuniuniniuńkę odejmuję gwiazdkę. Albo nawet dwie.

Świetna lektura na leniwe wakacyjne wieczory, po całym dniu wędrówek i zwiedzania. Żadne arcydzieło ale miłe czytadło. Uważam, że część pierwsza była zdecydowanie lepsza, mimo to czepiać się za bardzo nie będę bo swoją rolę, czysto rozrywkową, spełniła. Belzebub, główny bohater, czarny i niezbyt grzeczny kocur, ubawił mnie do łez szczególnie swoimi przemyśleniami na temat dwunożnych. Cóż, z niektórymi opiniami nie można się było nie zgodzić :) Jeżeli ktoś poszukuje krwawego kryminału, tu go nie znajdzie. Jeżeli szukacie rozrywki i odpoczynku - tu na pewno to znajdziecie.

Rewelacyjna powieść kryminalno-humorystyczna. Belzebub został moim ulubieńcem, a w moim małym kotku widzę godnego następcę piekielnego kota... Śmiałam się w głos, często, przy scenach z kotem B. wyłam na całego:) Mam nadzieję, że książę piekieł jeszcze powróci:)