Diablęta i anioły

Mam z tą książką problem. :)
Z jednej strony - kolejna opowieść o Familii, kolejna wyprawa do Kraśnika, który zaczynam uważać za bliskie sobie miasto, choć nie byłam tam nigdy w życiu, kolejne spotkanie ze znajomymi bohaterami - czyli same plusy.
Z drugiej strony - dużo Marty, a ona jest irytująca, ale odkryłam, że jej córka jest irytująca jeszcze bardziej, a przecież to opowieść głównie o Neli. Dziewczyna miała wypadek, rozumiem, że to rzutuje na jej odbiór świata, szczególnie z uwagi na jej specyficzne uzdolnienia, ale na litość czegokolwiek, czy osoba mająca 22 lata może być aż tak infantylna?? Wiecznie zdziwiona światem Sierotka Marysia, którą trzeba bez przerwy niańczyć - nie bardzo to kupuję. Drażniła mnie okropnie, gdyby książka była tylko o niej, to miałabym problem, ale przecież...
Z trzeciej strony - jest wielu bohaterów, wiele przeplatających się historii, znani z poprzednich tomów ludzie mają już dorosłe dzieci, a te dzieci - swoje problemy, to wciąga. Trochę się zdziwiłam, że Emilia, którą z "Tajemnicy Sosnowego Dworku" pamiętam jako ciekawskie i rezolutne dziecko, wyrosła na taką cichą myszkę, ale Daniel i jego używanie życia wcale mnie nie dziwią, to takie naturalne w przypadku dzieci zamożnych rodziców...
Bardzo ważny wątek Zośki, warto o takich rzeczach pisać nawet w lekkiej i rozrywkowej lekturze.
No i w związku z tym wszystkim, mimo rozmaitych zarzutów i marudzenia - z czwartej strony, nie mogłam się oderwać od lektury, zrobiłam...