Ekologiczna zemsta

W pierwszym momencie zakręciło mi się w głowie od tych wszystkich Malutkich, Maleńkich, Oleniek, Olinek, Januszków, Grzesiów.
Potem przygniotły mnie słowa. Dużo, dużo słów. Pokłady. Poszedł, usiadł, sprawdził, podliczył, spojrzał, uśmiechnął się. I te przymiotniki czyniące z milusiej sytuacji jeszcze bardziej milusieńką sytuacyjkę.

To początek mojej recenzji z pierwszej Kursy. I myślę, że równie dobrze i w taki sposób mogłabym rozpocząć tę recenzję. Zawsze dla mnie (raptem 3 razy) w przypadku tej autorki najgorszy jest początek. Zanim przebiję się przez wiele, jak dla mnie zbyt wiele słów i przyzwyczaję się do zdrobnień w wykonaniu dorosłych ludzi, poukładam sobie w głowie, że tak można, mija trochę czasu.
A potem jest już lepiej.
Przyzwyczajam się do tych zdrobnień i nawet kochana herbatka bohaterki jest dla mnie herbatą i wtedy zaczyna mi się akcja podobać. Przynajmniej tutaj tak było. Mała grupka przyjaciół w walce ze złem świata. W sumie czemu nie? Nie uśmiałam się, ale treść mi się nawet podobała. Może nie tak bardzo jak bohaterki Chmielewskiej tropiące przestępców, ale niestety, nadal sądzę, że Królowa może być tylko jedna.
Co na nie? Może nie do końca, ale nie rozumiem choćby podanego w taki sposób „nielubienia” facetów. Te teksty nadal wzbudzają we mnie zdziwienie, ale i zainteresowanie kobietami, które miały takiego pecha, że nie udało im się trafić na choćby jedną pozytywną sztukę, przez co pozostało im jedynie narzekanie. Nie bawi mnie narz...

Lubię bohaterów, bawią mnie ich perypetie, niektóre zachowania i odzywki wręcz wywołują śmiech, jak pozostałe książki autorki są wielokrotnego użytku, muszę sobie sprawić kolejną o mieszkańcach Kraśnika. Z własnej biblioteczki.