Widzimy się w sierpniu

W Marquezie można się zaczytywać wciąż na nowo...

I takie miałam nadzieje, co do tej historii. A jednak - po śmierci wydana książka nie powinna - według mnie - być wydawana, ot co. Lepiej nie wskrzeszać kogoś, kogo nie ma. A ta ksiązka jest poniekąd hołdem dla pisarza - czy słusznym? raczej kiepskim. Czyż nie lepiej zapamiętać Gabriela Marqueza na jego ostatniej powieści wydanej za życia?

ta historia została sklejona wtedy, gdy Marquez był chory, tracił pamięć, miał trudności z pisaniem czy logiką. i to wcale nie tłumaczy tego, jaka ta powieść jest - a jest nie w jego stylu. Nudna, o niczym... a szkoda

Książka pisana już, gdy Marquez był chory i wydana po jego śmierci. To wpłynęło na jej rozmiary. Moi zdaniem jest niedokończona. Mamy tu obraz kobiety, która już po śmierci matki toczy z nią niemą dyskusję jeżdżąc na jej grób. Wiele spraw mamy tu tylko zasugerowanych, wielu trzeba się domyślić. Myślę, że to byłaby znakomita wielka książka. Ale i tak warto ją przeczytać. Jest to książka o walce pokoleniowej i o wypieraniu z siebie pewnych tematów.
Szkoda, że tak mało.

Kocham twórczość Marqueza i na wstępie zaznaczam, że moja opinia nie będzie zatem w pełni obiektywna. Książki tego autora zawsze mają u mnie pierwszeństwo, niezależnie od tego, co aktualnie czytam.

Widzimy się w sierpniu jest ostatnią powieścią w dorobku twórcy, a bardziej szkicem. Tworzył ją u schyłku życia, gdy sił już brakowało, a umysł przysłaniała demencja. Choć nie do końca przemyślana pod kątem zakończenia, to wciąż soczysta i smakowita historia, przypominająca bardziej opowiadanie. Pobrzmiewają w niej echa O miłości i innych demonach, odnajdziemy też karaibskich klimat z Miłości w czasach zarazy - niebieskie czaple, pachnące gladiole, podróże promem.

Choroba kompletnie nie przeszkodziła autorowi by stworzyć dzieło na miarę literatury wysokopółkowej, skąpanej emocjami, opisującej bohaterów targanych namiętnościami. W tej mikropowieści odnajdziemy kwestie moralności małżeńskiej, pełen nacisk położono na odczuwanie, seksualność. Pod wierzchnią warstwą fabularną kryje się drugie dno, zawsze obecne w dziełach Marqueza. Jak widać nawet choroba nie odebrała autorowi literackiego zapału, nie podcięła skrzydeł. Dla mnie to wciąż stary, dobry Marquez.