Jesień patriarchy

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak przelać na kartkę papieru strumień świadomości, aby jak najlepiej odzwierciedlić rzeczywisty przebieg nieskrępowanych myśli? Bez wątpienia powstałby zapis chaotycznego monologu wewnętrznego o różnorodnej zawartości. Myśli nie dadzą się poskromić i ułożyć w elokwentne, uporządkowane zdania. Wybiegają w przyszłość i przeszłość kiedy tylko im się podoba. Zmieniają się szybko jak w kalejdoskopie. A co zrobić, jeśli nie ma żadnych ram czasowych, mamy do czynienia z kilkoma postaciami i historią zdającą się nie mieć końca? Na dodatek w tym wszystkim jest zawarta poważna problematyka - kulturowa, społeczna, polityczna? Polecam przeczytać Jesień Patriarchy Gabriela Garcii Marqueza. Marquez stworzył wielowymiarową powieść o karykaturalnym, alegorycznym i baśniowym charakterze. Głównym bohaterem oraz przedmiotem dyskursów innych osób jest bliżej nieokreślony w czasie i przestrzeni dyktator. Dzierży on władzę absolutną, nie mającą początku ani końca, podobnie jak jego istnienie. Jednak pod powłoką grozy, władzy i ciężkiej ręki kryje się osoba paranoidalna, osamotniona i pełna obaw. Dyktator wzbudził mój niepokój wewnętrzny - jako reprezentant tyranii nie znoszącej sprzeciwu był zdolny do bestialskich kroków. Z drugiej strony wydawał się zagubiony w swoich działaniach i obarczony ciągłą niepewnością oraz osłabiającymi lękami. Zdawał się działać na zasadzie "co mnie nie zabije, to mnie wzmocni". Uciskani znali tylko jedną stronę - tą gniewną, bezlitosn...

Przepiękna i mądra ale ciężka książka o samotności i władzy.