Na fałszywych papierach w Chile

Po 12 latach od przymusowego opuszczenia Chile i bez prawa powrotu do Chile, powraca tam znany reżyser. Powraca pod zmienioną tożsamością i z ekipami filmowymi, które mają przedstawić prawdziwy obraz dyktatury wojskowej w Chile. On sam podsuwa tematy i miejsca różnym ekipom miejscowym i zagranicznym, które o sobie nawzajem nie wiedzą. Jest to dobrze zorganizowana akcja w której on jest jednym z elementów i swoją osobą potwierdza te fakty. Oczywiście na to nakładają się osobiste przekonania autora. Przyjechał tam aby potwierdzić pewne tezy, a nie pokazać kraj jakim jest w danym momencie. Przyjechał pokazać kraj w ruinie, a jak jej nie widać to trzeba szukać. Reportaż ciekawy, ale nie porywający. Ciekawe są obserwacje, spotkania i sama organizacja całego przedsięwzięcia. Jednak to wszystko tonie w opisach przemieszczania się. Reportaż został napisany z tezą, którą autor stara się udowodnić.
Interesujący, ale nie wzbudza żadnych emocji.

Z mojego punktu widzenia sprawa wygląda tak - mojemu idolowi, Mistrzowi Marquezowi, pisarzowi wielkiego formatu, przydarzył się wypadek przy pracy. Książka nijaka i rozczarowująca, która będąc rzekomo pozycją reportażową ani mnie nie zainteresowała, ani niczego nie nauczyła.
Znany chilijski reżyser i scenarzysta Miguel Littin za działalność opozycyjną został wydalony z kraju, gdy obaliwszy prezydenta Salvadora Allende do władzy doszedł Pinochet i zaprowadził swój reżim i wojskowe rządy. Pod koniec lat 80 Littin wraz z ekipą filmową potajemnie wjechał do Chile, by nakręcić film dokumentalny, ukazujący stan kraju pod rządami junty.

Jak reportaż - to reportaż. Liczyłam na solidną porcję wiedzy o represjach w Chile, ale nic z tego. Wynudziłam się za to przy opisach wygibasów, które wyczyniali członkowie ekipy filmowej, by wywieść w pole reżimowych stróżów prawa, nie dać się złapać i nakręcić demaskatorski film dokumentalny. Film pewnie był świetny, ale książka zdecydowanie nie. Opisy przyklejania wąsów, doboru garderoby, nauka innego akcentu, zmiany taksówek, hoteli, grypsy i hasła i nieustające pokazywanie jakimi tępakami są członkowie junty, to nie są treści i wiadomości, których oczekiwałam. Pewnie zresztą niesłusznie, bo widać autor umyślił sobie „Mission Impossible” po chilijsku, ale niestety z Littina żaden Tom Cruis, a sposób opisania tej szpiegowskiej eskapady wywołuje raczej moje ha-ha-ha.

Nie przestaję wielbić Marqueza, ale o tym, że ktoś...