Widzimy się w sierpniu recenzja

Ach, jak ja czekałam na ten moment. Jak ja chciałam właśnie w sierpniu przeczytać Widzimy się w sierpniu, czyli ostatnią książkę napisaną przez Garcię Marqueza. Króciuteńka, bo miała być jedynie częścią zbioru, którego pan autor już nie dokończył. Ale do rzeczy.

Widzimy się w sierpniu to nie jest wybitne dzieło godne noblistów. To historia kobiety mocno po czterdziestce, która poznaje smak miłosnych figli z przypadkowymi mężczyznami. Mimo że jej mąż to nie byle ogier. Niemniej Ana Magdalena brnie w przygodę i przy tym odkrywa grobową tajemnicę iście w stylu Gabo. Jest to zatem dość lekka powiastka. Nie wbija kija w mrowisko jak Rzecz o mych smutnych dziwkach. Nie zawiera wątków miłosnych z nieletnimi jak O miłości i innych demonach. Również materia literacka nie brzmi tak samo. W książce czytelnik może się natknąć jedynie na przebłyski wyrafinowania, z którego słynie Marquez. Ale wiecie co? Mnie to wystarczy.

Naprawdę czasem chodzi wyłącznie o czystą przyjemność obcowania z bohaterami książek. I czytelnik to tutaj dostaje. Ana Magdalena w żadnym wypadku nie jest postacią banalną. To nie idiotka, o nie. W gruncie rzeczy ja bardzo bym chciała mieć Anę wśród przyjaciół. Zachowanie bohaterki oraz reszty postaci jest jak najbardziej naturalne. Jej przygody również nie mają w sobie ani grama nonsensu. Stuprocentowo wierzę, iż ta historia mogłaby się wydarzyć w rzeczywistości. Rozumiem motywacje, akcję-reakcję oraz konsekwencje wynikające z poszukiwań iskry namiętności. No bo kto nie pragnie takiej iskry w życiu?

Tak więc pan autor na sam koniec zaprezentował nam lekki powiew morskiej bryzy. Daję 10/10, ponieważ oceniając tę powieść musimy wziąć pod uwagę coś bardzo ważnego. Gabriel García Márquez mierzył się z postępującą demencją. Tracił pamięć, ciągle poprawiał i brakowało mu mocy, aby pewne rzeczy poprawnie zweryfikować. Dużo o tym w dodatkach, które zawiera to wydanie. Są też zdjęcia maszynopisów, na których pan autor kreślił i poprawiał. No i co z tego wyszło? Ot, bardzo straszy pan z demencją napisał idealne dzieło na leniwe popołudnie. Po prostu idealne i niech któryś z literackich podlotków spróbuje mu dorównać – porażka murowana. Zważywszy na chorobę, tym bardziej chylę czoła przed Garcią Marquezem. Mój kochany, mój jedyny. Mistrz!